Geschreven op 19-08-2011
Volgens mij weet iedereen die mijn blog leest dat ik niet vies ben van een hapje eten. Sterker nog, ik houd van eten! Het gaat zelfs zo ver dat als ik in de ochtend wakker word ik blij ben dat ik weer kan eten. Een beter begin van de dag met een lekker ontbijt kun je niet hebben, alhoewel die groene pannenkoeken hier soms een tikkeltje vreemd voelen. Zeker hier word ik in de ochtend altijd wakker met de hoeveelheid trek van een paard. Dit wordt mede mogelijk gemaakt door het feit dat ik hier in de avond nooit calorien in vaste vorm nuttig. Dat obesitas nog niet bij mij aan de deur is geweest is me ook een raadsel! Hier is denk ik een bedankje aan mijn ouders voor het krijgen van wat goede genen wel ok zijn plaats. Bedankt dus daarvoor. Maar, dat neemt de reuzentrek en nieuwsgierigheid naar nieuwe gerechten helaas niet weg. Ik heb overal in Azie heerlijk gegeten en ken een heel scala aan nieuwe gerechten nu. Of ze allemaal voor herhaling vatbaar waren zal ik nu niet verder over uitwijden. Ook hier in Indonesie is het eten heerlijk! Twee dingen heb ik sowieso gemeen met de Indonesiers. 1, ik acht mezelf ook capabel tot het uitspreken van de RRR en 2, ze eten veel en snacken de hele dag door. Overal kun je lekkere hapjes en drankjes halen. De hapjes kun je vaak zien of je kunt aan de naam wel afleiden wat het is, bij de drankjes is dit echter anders. Es jus en Es teh snap ik nog wel, maar dingen als Es buah, tja. Dat moet ik dan dus proberen, wat blijkt; megalekker! Een soort soep-drank waarbij ze tomaat en veel vruchten in een bakje doen met wat fluor roze, groen en witte jelly dingen. Hierboven schaven ze wat ijs en zoals het de echte Aziaat betaamd een lekker laagje sweetmilk (gecondenseerde zoete melk) erbovenop. In Azie is een zoet gerecht zonder sweetmilk nit compleet.
Verleidingen genoeg om al dan niet te weerstaan. Ik ben van het onderweg zijn zeker niet dikker geworden maar nu ik een week op de brommer zit, waar mijn billen toch echt wat minder blij mee zijn, gaat de verbranding wat minder snel. Dat zette me aan het denken. Zeker toen een Indonesisch vrouwtje breedglimlahcend vroeg of ik zwanger was?! Nou, nee! Dat was de druppel. Nu ik aan de kust ben voor een paar dagen ga ik mijzelf onderwerpen aan een vis-dieet. Krab, garnalen, sniper, kreeft.. Klinkt zo gek nog niet toch? Goed voor het lichaam en goed voor het brein. Vooral die laatste staat lichtelijk op non-actief en er zal toch echt weer gestudeerd moeten worden. Om heftige opstartproblemen te voorkomen moeten er maar wat omegas geconsumeerd worden. Ik geloof dat er qua hersengenen wel iets is misgegaan met de overdracht. Dus ouders, een tweede bedankje blijft nog even uit.
Lieve lezers, maak je geen zorgen om mijn eetpatroon. Alhoewel patroon misschien wat zwaar op de maag ligt in dit geval. Maar aan de andere kant, eten als je honger hebt en af en toe iets nieuws proberen is redelijk de standaard. Dus ja, eigenlijk wel een patroon. Het enige serieuze is dat jullie nu weten dat ik niet als een uitgemergeld negerinnetje terugkom. Hier kan het bruinwordt proces wel aan zijn trekken komen maar met alle regen die ik heb gezien is het bruin worden een beetje uitgebleven. Ik kom dus gewoon hetzelfde terug! Alleen dan een hele ervaring rijker, een culinaire ervaring rijker!
woensdag 24 augustus 2011
Huilen met de helm op
Hier een kort berichtje voordat ik morgenvroeg van Denpasar naar Jakarta vlieg.. Niet vervelend natuurlijk, maar dat ik daarna naar Amsterdam vlieg is wel wat minder. Natuurlijk heb ik veel zin om iedereen weer te zien en een goede knuffel te geven, maar als ik langer zou kunnen blijven.. Zucht!
Ik heb wel echt een gave laatste week gehad en de brommer was een hele goede keus! Veel gezien (heel veel gezien zelfs) en veel gereden met leuke mensen om me heen. De reacties waren ook heel verrassend, iedereen vond het zo leuk dat ik dit in mijn eentje deed. Echt heel vriendelijk allemaal en heb ook veel mensen op het idee gebracht ook een rondje te gaan rijden. Vandaag met een Nederlands gezin vanuit de omgeving van Lovina (noordkust) naar Munduk gereden. Daar heb ik ze gedag gezegd en ben ik via Jatiluih, met prachtige rijstvelden, naar de tempel Tanah Lot gereden aan de zuidkust. Heel vreemd dat je aan alle kanten van het eiland de zon onder ziet gaan, ik snap het nog steeds niet.
Met het ondergaan van de zon heb ik ook gedag gezegd tegen Azie, ik zat daar bijna te huilen en ook nu ik dit schrijf is het moeilijk om het droog te houden. Het was echt zo'n mooie, gave, geweldige en bijzondere trip. Als je een tijdje onderweg bent wordt het ook steeds beter. Je wordt handig in het zoeken van locale bussen, lekker eten en andere leuke dingen. Ik geloof dat ik onder mijn capaciteiten nu ook 'reizen' kan toevoegen. Het voelt ook niet meer als reizen maar gewoon als iets wat je doet. Net als werken of studeren, natuurlijk is dit meestal heel erg leuk, maar ook moet je soms doorzetten hoor! Mijn billen zijn echt niet zo blij met die scooter. En meer dan 400 keer uit eten gaan en er van blijven genieten is ook een kunst. Je moet ook steeds energie hebben om nieuwe mensen te ontmoeten en lang in een bus te zitten. Al die tempels, watervallen en zonsondergangen bekijken. Erger nog zijn de zonsopkomsten, moet je nog vroeg je bed uit ook! Echt hoor, vakantie vieren is iets heel anders ;). Dit zijn natuurlijk allemaal grappen want niets mooiers bestaat er volgens mij niet. In ieder geval niet in mijn ogen op dit moment.
De mooiste afsluiter was nog wel het inleveren van het brommertje. Al maanden droom ik ervan mijn brommertje echt he-le-maal leeg in te leveren en vandaag lukte het! Precies toen ik de straat in reed viel die uit, geweldig toch?
Nu ga ik hier nog even jeremiejeren dat ik weg moet en misschien nog wat pisang goreng scoren. Dan lekker douchen, boekje lezen en morgen vroeg op om naar het vliegveld te gaan en de saaie uren van het wachten te doorstaan. Ook daar ben ik inmiddels redelijk goed in geworden dus dat moet geen probleem zijn. Vrijdag ben ik weer in Nederland en zal ik iedereen even bellen om leuke dingen af te spreken want daar heb ik natuurlijk wel veel zin in! Dat ik dag moet zeggen tegen het weer, de mensen, de natuur, het eten en nog 10000000 dingen is jammer, maar mijn vrienden zien maakt vast veel goed!!!
Knuffels!
Ik heb wel echt een gave laatste week gehad en de brommer was een hele goede keus! Veel gezien (heel veel gezien zelfs) en veel gereden met leuke mensen om me heen. De reacties waren ook heel verrassend, iedereen vond het zo leuk dat ik dit in mijn eentje deed. Echt heel vriendelijk allemaal en heb ook veel mensen op het idee gebracht ook een rondje te gaan rijden. Vandaag met een Nederlands gezin vanuit de omgeving van Lovina (noordkust) naar Munduk gereden. Daar heb ik ze gedag gezegd en ben ik via Jatiluih, met prachtige rijstvelden, naar de tempel Tanah Lot gereden aan de zuidkust. Heel vreemd dat je aan alle kanten van het eiland de zon onder ziet gaan, ik snap het nog steeds niet.
Met het ondergaan van de zon heb ik ook gedag gezegd tegen Azie, ik zat daar bijna te huilen en ook nu ik dit schrijf is het moeilijk om het droog te houden. Het was echt zo'n mooie, gave, geweldige en bijzondere trip. Als je een tijdje onderweg bent wordt het ook steeds beter. Je wordt handig in het zoeken van locale bussen, lekker eten en andere leuke dingen. Ik geloof dat ik onder mijn capaciteiten nu ook 'reizen' kan toevoegen. Het voelt ook niet meer als reizen maar gewoon als iets wat je doet. Net als werken of studeren, natuurlijk is dit meestal heel erg leuk, maar ook moet je soms doorzetten hoor! Mijn billen zijn echt niet zo blij met die scooter. En meer dan 400 keer uit eten gaan en er van blijven genieten is ook een kunst. Je moet ook steeds energie hebben om nieuwe mensen te ontmoeten en lang in een bus te zitten. Al die tempels, watervallen en zonsondergangen bekijken. Erger nog zijn de zonsopkomsten, moet je nog vroeg je bed uit ook! Echt hoor, vakantie vieren is iets heel anders ;). Dit zijn natuurlijk allemaal grappen want niets mooiers bestaat er volgens mij niet. In ieder geval niet in mijn ogen op dit moment.
De mooiste afsluiter was nog wel het inleveren van het brommertje. Al maanden droom ik ervan mijn brommertje echt he-le-maal leeg in te leveren en vandaag lukte het! Precies toen ik de straat in reed viel die uit, geweldig toch?
Nu ga ik hier nog even jeremiejeren dat ik weg moet en misschien nog wat pisang goreng scoren. Dan lekker douchen, boekje lezen en morgen vroeg op om naar het vliegveld te gaan en de saaie uren van het wachten te doorstaan. Ook daar ben ik inmiddels redelijk goed in geworden dus dat moet geen probleem zijn. Vrijdag ben ik weer in Nederland en zal ik iedereen even bellen om leuke dingen af te spreken want daar heb ik natuurlijk wel veel zin in! Dat ik dag moet zeggen tegen het weer, de mensen, de natuur, het eten en nog 10000000 dingen is jammer, maar mijn vrienden zien maakt vast veel goed!!!
Knuffels!
zaterdag 20 augustus 2011
Indonesie
Zo, dan zit je na het best 'ouderwetse' Myanmar ineens in een totaal andere, geciviliseerde, wereld genaamd Indonesie! Na een heerlijke vlucht waarbij ik een nachtje moest wachten op het lowcost vliegveld van Kuala Lumpur waar niets anders te doen was dan nog meer eten bij een Maleisische MacDonalds kwam in aan op het minivliegveldje van Yogyakarta. In KL moest ik vanwege mijn lange overstaptijd nog langs de immigratie en na 1,5 uur wachten had ik weer een extra onzinnig stempeltje in mijn paspoort. Belachelijk, want ben het hele vliegveld niet afgeweest. In Yogya was de immigratie precies andersom, er stond een lange rij voor de locals maar niemand bij de toeristen dus na een minuut of drie stond ik met mijn visum alweer buiten. Eenmaal buiten stonden natuurlijk hordes taxichauffeurs te wachten maar ik heb het kunnen weerstaan en ben met de locale bus gegaan.
In het stadje zelf ontmoette ik gelijk al veel vriendelijke Indonesiers en een kamertje in de gezellige backpackbuurt was snel gevonden. Een van de Indonesiers bracht me al gelijk op het scootertje naar een paar dingen die ik nodig had. Het is heel grappig want iedereen spreekt een beetje Nederlands of heeft familie in Nederland wonen. Er zijn hier sowieso echt veel toeristen, het is modern, altijd electriciteit en moderne winkels. Na Myanmar is dat echt eventjes wennen en voelde ik me totaal niet op mijn plek. Vanwege de ramadan is het overdag ook moeilijk om eten op straat te vinden, juist de plek waar het superleuk is om te eten! Helaas dus overdag iets vaker naar de restaurants gemoeten maar 's avonds is Yogya echt een leuke plek om te zijn. Overal staan kleine eetkraampjes waar je lekker nasi goreng kunt eten en thee kunt drinken. Alle locals zijn op hun gitaar liedjes aan het spelen en vinden het maar wat leuk als je even mee komt zingen!
In de middag kwam Gerdien aan, een vriendin die ik al best een tijd ken, en het was gezellig om haar weer te zien. Wel heel gek dat het gelijk al zo normaal aanvoelde, alsof we vorig weekend nog een biertje hadden gedronken.
Met Gerdien ben ik de volgende dag naar de Borobudur en de Prambanan tempel gegaan. Bijzonder genoeg dat op dit overwegend Islamitische eiland de meest belangrijke gebouwen een Boeddhistische en een Hindoeistische tempel staan. De tempels waren mooi, maar ik geloof dat ik met Angkor Wat een foutje heb gemaakt. Ik adviseer dus ook iedereen dat te bezoeken als je ergens achterin de 60 bent zodat de andere tempels een beter indruk achterlaten ;).
De volgende dag hebben we een brommertje gehuurd en zijn we naar een heel klein strandje aan de kust gereden. De rit was leuk en na een uurtje waren we er al, de wegen zijn hier prima en alles staat goed aangegeven. Bij het strandje waren veel vissersbootjes die ter plekke hun vis verkochten. Of vanaf de boot, of op de naastgelegen markt. We hebben een heerlijke krab gegeten met wat rijst en groente voor het schokkende bedrag van 3 euro! Ja, voor twee personen. Dat zijn echt de dingen waar ik van geniet, lekker rondrijden, lokaal eten.. Niet verkeerd dus!
De dag daarna waren we van plan naar de Bromo vulkaan en de Kawa Iljen te gaan. Twee ontzettend mooie vulkanen maar wel een slopende tocht. Na een hele dag in de bus moest je om 3 uur beginnen met lopen om de zonsopkomst bij Bromo te zien, het was een redelijk lange tocht en erg koud op de vulkaan! Ongeveer 3 graden en aangezien ik geen fatsoenlijke warme kleren bij me heb (uberhaupt heb ik geen normale kleren meer) liep ik erbij als een of andere nomade met allemaal flubberbroeken en lappen om mijn hoofd heen. Die middag gingen we met een busje naar de Kawa, het hotel was heerlijk en had een warmwater bad! Het eten was alleen wat minder dus besloten we met zijn 5en een rondje in het dorpje te lopen om wat anders te zoeken. We konden natuurlijk niets vinden maar toen ik een klein steegje inliep werd ik hartelijk ontvangen door een Indonesische familie. Ik zag een wok op een vuurtje staan en met mijn gebrekkige Indonesisch vroeg ik of ze misschien wat eten konden maken, wat geen probleem was. Het was echt gezellig en volgens mijn komen daar nooit toeristen want het halve dorp kwam langslopen om te kijken wat er aan de hand was. Na een lekker maal en een duik in het badje gingen we om 9 uur maar slapen want de volgende dag ging het ritueel van 3 uur opstaan weer vrolijk verder.
Na een ritje van een uur over een megahobbelige weg kwamen we aan bij het Iljen plateua waar de Kawa opstaat en wat andere vulkanen. Na 1,5 uur omhoog klimmen kwamen we aan bij de top en het uitzicht was werkelijkwaar schitterend! De andere vulkanen werden omringd door wolken en in de Kawa vulkaan ligt een blauwgroenig meer. Er stond een bordje dat het ten strengste verboden was om in de krater te lopen maar volgens alle zwavelwerkers was het geen probleem dus ging ik met al mijn lappen om mijn hoofd tegen de stank naar beneden. Het was echt heel mooi! Ik vond het ook indrukwekkend om te zien hoe ze hier de zwavel produceren en naar beneden brengen. De mensen krijgen 60 Rupiah (10.000 is 1 euro) per kilo en lopen twee keer per dag met ongeveer 80 kilo zwavel naar de top van de vulkaan en dan naar beneden. Ze hebben zeker een mooie werkomgeving maar daar is ook alles mee gezegd.
Na de vulkanentoer hebben we bij de ferry een kaartje gekocht. Gerdien ging naar Kuta om te surfen en ik naar Denpasar om daar te bedenken wat ik met mijn laatste week wilde doen. We zijn niet samen verder gegaan omdat ik heel graag mijn laatste week weer alleen wilde doorbrengen. Samen wat het heel gezellig maar ik merk dat ik zo gewend ben aan het zelf dingen doen en als iemand wil aansluiten, prima, maar aanpassen na 3,5 maand alleen reizen gaat niet zo gemakkelijk. Onze ideeen waren niet helemaal hetzelfde dus dit leek mij de beste optie.
Ik wilde heel graag naar Lombok om te vulkaan te beklimmen maar heb al een hele tijd last van een pees in mijn been dus dat leek me toch maar niet zo'n goed idee. Helaas, maar de vulkaan zal er over een aantal jaar nog steeds staan ;).
In Denpasar heb ik een brommer gehuurd voor een week om zo het eiland te verkennen. Ik wilde eigenlijk de volgende dag gelijk weg maar toen hoorde ik dat er die dag een ceremonie zou plaatsvinden waar ik natuurlijk wel bij moest zijn. Het was heel bijzonder om te zien! Een tijd geleden is een belangrijke priester overleden en die bewaren ze thuis totdat er een goede dag is voor de crematie. Met een bonte optocht door de stad wordt het lijk naar de plek gebracht waar het gecremeerd wordt. Bij ieder kruispunt wordt de kist, gedragen door 20 mannen, een aantal keer rondgeslingerd om zo de demonen te verdrijven zodat de dode daar in zijn volgende leven geen last van heeft.
Aan de kist kun je zien hoe belangrijk de persoon is geweest. De priester lag in een zwarte koe, een vriend van de priester in een witte en wat andere mensen lagen in een normale kist. Veel mensen hebben geen geld voor een crematie en wachten dan totdat er een groot ritueel plaatsvindt. Naast de priester werden dus meerder mensen gecremeerd die al een tijdje onder de grond hadden gelegen.
Bij de crematieplaats werd ook muziek gemaakt en dansen opgevoerd voordat de kisten in brand werden gestoken. Iedereen was redelijk vrolijk omdat ze hier geloven in een beter leven na de dood. Ik vond het mooi om te zien en bizar hoe groot het verschil is met onze begrafenissen.
Na Denpasar ben ik in een razend tempo naar Ubud gescheurd (geen zorgen, alles veilig). Omdat de wegen zo goed zijn en alles staat aangegeven is het heerlijk om alleen te rijden. Heerlijke bergen, bochten, zon.. Echt he-le-maal niets mis mee en het mooie is, benzine kost maar 0,45 eurocent! Mijn brommertje is wel gemaakt voor mensen van 1,50 meter maar eigenlijk mag ik niet klagen. Als je een tijdje reist dan is alleen de essentie van dingen belangrijk. Als er een bed staat in een kamer is het dus goed, als je iets te kleine, stinkende bus je naar je bestemming brengt is het ook goed! De brommer gaat opzich harder als ik gas geef en zachter wanneer ik rem, dus eigenlijk is ie gewoon perfect!
In Ubud kwam ik een Engelse jongen op een brommer tegen en hebben we een klein rondje om de stad gemaakt en zijn naar een Olifantentempel geweest die in een grot ligt. Hij ging terug naar het zuiden en na een kijkje op de kaart besloot ik naar het noorden te rijden om de vulkaan Gunung Batur en het meer te zien. Helaas was het wat mistig maar alsnog had ik niets te klagen over het uitzicht. Een kopje thee om op te waren en ik kon via een tocht door de rijstvelden weer terug naar Ubud waar ik had afgesproken met een Duitser om wat te gaan eten.
Vandaag ben ik weer op mijn tweewieler gestapt om verder richting het oosten te rijden naar een plaatstje genaamd Padangbaai, gelegen aan de kust. Het is fijn om hier even een dagje uit te rusten zodat ik morgen via een bergpas langs een andere vulkaan naar het noordoosten kan rijden. Ik ga daar naar het plaatsje Amed waar je ook eventueel een duik kan maken bij een wrak van een gezonken schip.
Waar ik verder allemaal nog heenga dat weet ik nog niet, plannen hoort er niet bij ;). Ik ben wel blij dat ik heb besloten een brommertje te huren want het is een ideale manier om het eiland te zien en de grote toeristische plekken te vermijden.
De verhalen en foto's van Myanmar komen zeker nog online. Ik heb alles opgeschreven maar ik denk dat ik die in Nederland pas kan plaatsen. Het beloven wat goede verhalen te worden want heb daar echt veel meegemaakt en het was absoluut een mooie evaring!
Lieve mensen, tot snel! Over een weekje ben ik alweer thuis. Aangezien ik Indonesie al even schrikken vind zal Nederland helemaal wennen zijn! Ik houd me aanbevolen voor wat Azie-rebound feestjes ;).
Knuffels!
ps. Mensen vragen me altijd of ik nog iets geleerd heb van mijn reis. Een ding is zeker, ik kan bijna alle Aziaten die Engels proberen te spreken nu verstaan. Als ze wat kreten uitstoten weet ik meestal wel wat ze bedoelen. Zo is Eh-Ou bijvoorbeeld guesthouse en Loem is room. Waar ze in Azie vasteland de r niet kunnen uitspreken maakt Indonesie dat helemaal goed. Ze hebben hier RRR in oveRRvloed. KoRRting, PeRRson, FeRRy.. Heel grappig!
In het stadje zelf ontmoette ik gelijk al veel vriendelijke Indonesiers en een kamertje in de gezellige backpackbuurt was snel gevonden. Een van de Indonesiers bracht me al gelijk op het scootertje naar een paar dingen die ik nodig had. Het is heel grappig want iedereen spreekt een beetje Nederlands of heeft familie in Nederland wonen. Er zijn hier sowieso echt veel toeristen, het is modern, altijd electriciteit en moderne winkels. Na Myanmar is dat echt eventjes wennen en voelde ik me totaal niet op mijn plek. Vanwege de ramadan is het overdag ook moeilijk om eten op straat te vinden, juist de plek waar het superleuk is om te eten! Helaas dus overdag iets vaker naar de restaurants gemoeten maar 's avonds is Yogya echt een leuke plek om te zijn. Overal staan kleine eetkraampjes waar je lekker nasi goreng kunt eten en thee kunt drinken. Alle locals zijn op hun gitaar liedjes aan het spelen en vinden het maar wat leuk als je even mee komt zingen!
In de middag kwam Gerdien aan, een vriendin die ik al best een tijd ken, en het was gezellig om haar weer te zien. Wel heel gek dat het gelijk al zo normaal aanvoelde, alsof we vorig weekend nog een biertje hadden gedronken.
Met Gerdien ben ik de volgende dag naar de Borobudur en de Prambanan tempel gegaan. Bijzonder genoeg dat op dit overwegend Islamitische eiland de meest belangrijke gebouwen een Boeddhistische en een Hindoeistische tempel staan. De tempels waren mooi, maar ik geloof dat ik met Angkor Wat een foutje heb gemaakt. Ik adviseer dus ook iedereen dat te bezoeken als je ergens achterin de 60 bent zodat de andere tempels een beter indruk achterlaten ;).
De volgende dag hebben we een brommertje gehuurd en zijn we naar een heel klein strandje aan de kust gereden. De rit was leuk en na een uurtje waren we er al, de wegen zijn hier prima en alles staat goed aangegeven. Bij het strandje waren veel vissersbootjes die ter plekke hun vis verkochten. Of vanaf de boot, of op de naastgelegen markt. We hebben een heerlijke krab gegeten met wat rijst en groente voor het schokkende bedrag van 3 euro! Ja, voor twee personen. Dat zijn echt de dingen waar ik van geniet, lekker rondrijden, lokaal eten.. Niet verkeerd dus!
De dag daarna waren we van plan naar de Bromo vulkaan en de Kawa Iljen te gaan. Twee ontzettend mooie vulkanen maar wel een slopende tocht. Na een hele dag in de bus moest je om 3 uur beginnen met lopen om de zonsopkomst bij Bromo te zien, het was een redelijk lange tocht en erg koud op de vulkaan! Ongeveer 3 graden en aangezien ik geen fatsoenlijke warme kleren bij me heb (uberhaupt heb ik geen normale kleren meer) liep ik erbij als een of andere nomade met allemaal flubberbroeken en lappen om mijn hoofd heen. Die middag gingen we met een busje naar de Kawa, het hotel was heerlijk en had een warmwater bad! Het eten was alleen wat minder dus besloten we met zijn 5en een rondje in het dorpje te lopen om wat anders te zoeken. We konden natuurlijk niets vinden maar toen ik een klein steegje inliep werd ik hartelijk ontvangen door een Indonesische familie. Ik zag een wok op een vuurtje staan en met mijn gebrekkige Indonesisch vroeg ik of ze misschien wat eten konden maken, wat geen probleem was. Het was echt gezellig en volgens mijn komen daar nooit toeristen want het halve dorp kwam langslopen om te kijken wat er aan de hand was. Na een lekker maal en een duik in het badje gingen we om 9 uur maar slapen want de volgende dag ging het ritueel van 3 uur opstaan weer vrolijk verder.
Na een ritje van een uur over een megahobbelige weg kwamen we aan bij het Iljen plateua waar de Kawa opstaat en wat andere vulkanen. Na 1,5 uur omhoog klimmen kwamen we aan bij de top en het uitzicht was werkelijkwaar schitterend! De andere vulkanen werden omringd door wolken en in de Kawa vulkaan ligt een blauwgroenig meer. Er stond een bordje dat het ten strengste verboden was om in de krater te lopen maar volgens alle zwavelwerkers was het geen probleem dus ging ik met al mijn lappen om mijn hoofd tegen de stank naar beneden. Het was echt heel mooi! Ik vond het ook indrukwekkend om te zien hoe ze hier de zwavel produceren en naar beneden brengen. De mensen krijgen 60 Rupiah (10.000 is 1 euro) per kilo en lopen twee keer per dag met ongeveer 80 kilo zwavel naar de top van de vulkaan en dan naar beneden. Ze hebben zeker een mooie werkomgeving maar daar is ook alles mee gezegd.
Na de vulkanentoer hebben we bij de ferry een kaartje gekocht. Gerdien ging naar Kuta om te surfen en ik naar Denpasar om daar te bedenken wat ik met mijn laatste week wilde doen. We zijn niet samen verder gegaan omdat ik heel graag mijn laatste week weer alleen wilde doorbrengen. Samen wat het heel gezellig maar ik merk dat ik zo gewend ben aan het zelf dingen doen en als iemand wil aansluiten, prima, maar aanpassen na 3,5 maand alleen reizen gaat niet zo gemakkelijk. Onze ideeen waren niet helemaal hetzelfde dus dit leek mij de beste optie.
Ik wilde heel graag naar Lombok om te vulkaan te beklimmen maar heb al een hele tijd last van een pees in mijn been dus dat leek me toch maar niet zo'n goed idee. Helaas, maar de vulkaan zal er over een aantal jaar nog steeds staan ;).
In Denpasar heb ik een brommer gehuurd voor een week om zo het eiland te verkennen. Ik wilde eigenlijk de volgende dag gelijk weg maar toen hoorde ik dat er die dag een ceremonie zou plaatsvinden waar ik natuurlijk wel bij moest zijn. Het was heel bijzonder om te zien! Een tijd geleden is een belangrijke priester overleden en die bewaren ze thuis totdat er een goede dag is voor de crematie. Met een bonte optocht door de stad wordt het lijk naar de plek gebracht waar het gecremeerd wordt. Bij ieder kruispunt wordt de kist, gedragen door 20 mannen, een aantal keer rondgeslingerd om zo de demonen te verdrijven zodat de dode daar in zijn volgende leven geen last van heeft.
Aan de kist kun je zien hoe belangrijk de persoon is geweest. De priester lag in een zwarte koe, een vriend van de priester in een witte en wat andere mensen lagen in een normale kist. Veel mensen hebben geen geld voor een crematie en wachten dan totdat er een groot ritueel plaatsvindt. Naast de priester werden dus meerder mensen gecremeerd die al een tijdje onder de grond hadden gelegen.
Bij de crematieplaats werd ook muziek gemaakt en dansen opgevoerd voordat de kisten in brand werden gestoken. Iedereen was redelijk vrolijk omdat ze hier geloven in een beter leven na de dood. Ik vond het mooi om te zien en bizar hoe groot het verschil is met onze begrafenissen.
Na Denpasar ben ik in een razend tempo naar Ubud gescheurd (geen zorgen, alles veilig). Omdat de wegen zo goed zijn en alles staat aangegeven is het heerlijk om alleen te rijden. Heerlijke bergen, bochten, zon.. Echt he-le-maal niets mis mee en het mooie is, benzine kost maar 0,45 eurocent! Mijn brommertje is wel gemaakt voor mensen van 1,50 meter maar eigenlijk mag ik niet klagen. Als je een tijdje reist dan is alleen de essentie van dingen belangrijk. Als er een bed staat in een kamer is het dus goed, als je iets te kleine, stinkende bus je naar je bestemming brengt is het ook goed! De brommer gaat opzich harder als ik gas geef en zachter wanneer ik rem, dus eigenlijk is ie gewoon perfect!
In Ubud kwam ik een Engelse jongen op een brommer tegen en hebben we een klein rondje om de stad gemaakt en zijn naar een Olifantentempel geweest die in een grot ligt. Hij ging terug naar het zuiden en na een kijkje op de kaart besloot ik naar het noorden te rijden om de vulkaan Gunung Batur en het meer te zien. Helaas was het wat mistig maar alsnog had ik niets te klagen over het uitzicht. Een kopje thee om op te waren en ik kon via een tocht door de rijstvelden weer terug naar Ubud waar ik had afgesproken met een Duitser om wat te gaan eten.
Vandaag ben ik weer op mijn tweewieler gestapt om verder richting het oosten te rijden naar een plaatstje genaamd Padangbaai, gelegen aan de kust. Het is fijn om hier even een dagje uit te rusten zodat ik morgen via een bergpas langs een andere vulkaan naar het noordoosten kan rijden. Ik ga daar naar het plaatsje Amed waar je ook eventueel een duik kan maken bij een wrak van een gezonken schip.
Waar ik verder allemaal nog heenga dat weet ik nog niet, plannen hoort er niet bij ;). Ik ben wel blij dat ik heb besloten een brommertje te huren want het is een ideale manier om het eiland te zien en de grote toeristische plekken te vermijden.
De verhalen en foto's van Myanmar komen zeker nog online. Ik heb alles opgeschreven maar ik denk dat ik die in Nederland pas kan plaatsen. Het beloven wat goede verhalen te worden want heb daar echt veel meegemaakt en het was absoluut een mooie evaring!
Lieve mensen, tot snel! Over een weekje ben ik alweer thuis. Aangezien ik Indonesie al even schrikken vind zal Nederland helemaal wennen zijn! Ik houd me aanbevolen voor wat Azie-rebound feestjes ;).
Knuffels!
ps. Mensen vragen me altijd of ik nog iets geleerd heb van mijn reis. Een ding is zeker, ik kan bijna alle Aziaten die Engels proberen te spreken nu verstaan. Als ze wat kreten uitstoten weet ik meestal wel wat ze bedoelen. Zo is Eh-Ou bijvoorbeeld guesthouse en Loem is room. Waar ze in Azie vasteland de r niet kunnen uitspreken maakt Indonesie dat helemaal goed. Ze hebben hier RRR in oveRRvloed. KoRRting, PeRRson, FeRRy.. Heel grappig!
Abonneren op:
Posts (Atom)