Afrika! Mijn Azië avontuur is nog maar een paar maanden geleden afgelopen en ik mag alweer in het nieuwe duiken. Dit maal mag ik omstreeks mei zo'n 3,5 maar naar Kenia om daar mijn afstudeeronderzoek uit te voeren. Ik hoorde donderdag dat ik erheen mag en ben nog steeds razend enthousiast!
Voordat ik aan deze studie begon had ik al het idee om mijn thesis in het buitenland uit te voeren omdat ik ondervoeding en deficiënties van nutriënten erg interessant vind. Nu ik al een pietsje verder ben gekomen werd het dan ook daadwerkelijk tijd om wat zoden aan de dijk te zetten en een aantal professoren te e-mailen met de vraag of er mogelijkheden zijn in het buitenland. Nog belangrijker ook of het zou passen in mijn rooster. Omdat ik nogal een gek pakket van vakken volg start ik niet wanneer je normaal zou starten. De meeste starten in het begin van hun tweede jaar, in september. Ik start halverwege maart. Gelijk de eerste die ik een mail stuurde reageerde met de woorden: 'wat een leuke enthousiaste mail' en of ik binnenkort langs wilde komen. Het ging ineens erg snel en nog geen twee weken later (nu dus) is het al definitief dat ik naar Kenia ga!
Het project gaat grof gezegd over vitamine A tekort bij schoolgaande kinderen in Kenia. Ik mag mijn veldwerk daar doen omstreeks het plaatsje Kibwezi gelegen tussen Nairobi en Mombasa. Het project is onderdeel van een groter project genaamd INSTAPA over veel gegeten producten in Afrika. Door middel van een biofortificatie proces van de cassave plant probeert het project waar ik aan mee werk de vitamine A status van de kinderen te verbeteren. Mijn onderzoek zal waarschijnlijk gaan over hoe je met (dit klinkt misschien een beetje technisch, excuus) serum retinol waarde als beginmeting en voorspelde vitamine A intake de eindwaarde van serum retinol kunt voorspellen. Dus hoeveel vitamine A wordt er nu eigenlijk opgenomen als je een tekort hebt? Juist veel, of weinig? Is het makkelijk om vitamine A uit de cassave op te nemen? Op deze manier kun je toekomstige interventies beter vorm geven omdat je dan beter zou weten hoeveel vitamine A je de betreffende persoon moet toedienen om tot een gezond niveau te komen.
Mijn onderzoeksvraag staat nog totaal niet vast en ik ben erg vrij in het opstellen daarvan. In de kerstvakantie ga ik mij er eens goed in verdiepen en alle contracten opsturen en mijn definitieve onderzoeksvraag bepalen. Tegen die tijd zal ik ook wel wat meer laten weten over het hoe en wat!
Knuffels!
vrijdag 16 december 2011
maandag 5 september 2011
Myanmar - Yangon
Geschreven op 22/07/2011
Zodra je Myanmar binnenkomt merk je al gelijk dat het iets bijzonders heeft. Alhoewel er veel drukte op straat is, veel verkeer, veel mensen en bedrijvigheid heerst er ook iets sereens. Een soort rustige staat van zijn en dat voelt heel prettig. Overal staan brakke, sommige blauwgeverfde, gebouwen en heeft iedereen een soort modder op hun gezicht. Dit beschermt ze tegen de zon maar wordt ook als een soort make-up gezien. Ze noemen het thanakha en ik vraag me af wat ze van de westerse make-up zullen vinden.
De mensen zijn vrij donker en ie-de-reen, jawel ook de mannen, loopt met een longyi rond. Een soort rok, een kokervormig stuk stof de ze bij hun middel vastknopen.
Als je op straat loopt, tussen de met bamboe gestutte gebouwen, zie je mensen van alles verkopen. Het gebruikelijke fruit en eten, maar ook klikdingen, goud, cigaretten gemaakt van bananenblad, boekjes, belletjes en telefoongesprekken. Dat laatste had ik nog ooit ergens eerder gezien. Dan staat er een tafeltjes met drie ouderwetse telefoons waar mensen geld kunnen betalen om even te bellen. Fantastisch toch? Naast winkels waar vrouwtjes letterlijk 10 stukjes zeep verkopen, kun je om de drie meter ook 'betel-nuts' halen waar de Burmezen zo te zien enorm fan van zijn. Wat het precies is weet ik niet maar het is rood en zit ook in bananenblad waar ze vervolgens fanatiek op gaan kauwen. Na een tijdje spugen ze het rode spul op de grond die daardoor ook vol ligt met rode vlekken die op bloed lijken. Jaa, gezellig land hoor dit Myanmar!
Het mooiste is nog wel dat al lopende, of zittende in een van de vele thee-drink plaatsen, iedereen naar je lacht. Iedereen lijkt oprecht vrolijk te zijn en daar wordt je zelf ook wel blij van. Het hostel waar ik nu in zit is wel prima met op de bovenste verdieping uitzicht op het centrale Sule Paya. Een pagoda van goud met allerlei winkeltjes eromheen. Je kunt er ook omheen lopen en je wordt dan erg vaak aangesproken of je geld wilt wisselen, want pinautomaten kennen ze hier niet. Je moet splinternieuwe dollarbiljetten meenemen waar absoluut geen krasje, scheurtje, vouwtje, stipje of iets anders mis mee is want dan willen ze het niet. Helaas voor de Burmezen ziet hun geld er echt niet uit! Alles half uit elkaar en aan elkaar geplakt en als je 200 dollar wilt omwisselen zit je ineens met 140 briefjes!
Ik ga zo eens kijken wat er hier verder nog te doen is en waar ik heen zou willen, wat ik tot dusver hebt gehoord lijkt er meer te zijn dan past in de dagen die ik heb. Weer een lekker luxe probleem. Azië stikt ervan! De vlucht van 1,5 was echt goed. Mooi vliegtuig en na alle 10 uur of meer busritten sloeg ik voor mijn gevoel net mijn boekje open of we waren er al! Ook heb ik van mijn nieuwe cameraatje 7% terug gekregen op het Thaise vliegveld wat ook mooi meegenomen is.
Ik ben echt enthousiast! Volgens mij gaat dit tripje door dit land echt geweldig worden. Ik heb het nu al zo naar mijn zin en wat heb ik gezien? Drie straten!
De mensen rijden hier trouwens nu aan de rechterkant van de weg. Vroeger hebben ze lange tijd links gereden maar de overheid besloot dat van de een op andere dag te veranderen met als gevolg dat bijna alle auto's het stuur ook rechts hebben zitten.
Later op de dag ben ik met mijn kamergenote wat gaan eten bij een van de vele stalletjes nabij de Sule Paya. Heerlijke noodles met een soepje voor slecht 300 Kyat. (1 dollar = 750 Kyat) Daarna liepen we via een boeddhistische tempel met veel Hindoeistische aspecten zoals olifanten naar de Schwedagon Pagoda. De meest bekende en belangrijkste van Myanmar.
Naast de Schwe staat nog een kleine pagoda die er aan de buitenkant redelijk hetzelfde uitziet maar een erg bijzonder interieur heeft. Het deed meer aan de Efteling denken met wilde bomen en beesten op het plafond dan aan iets met een religieus doeleinde. Het regende helaas erg hard en de Schwe is niet geheel overdekt dus besloten we niet naar binnen te gaan want de entree is een beetje veel voor het slechte weer.
Om terug te komen zijn we met een overvolle bus van maar liefst 50 Kyat terug naar huisgegaan en hebben we uiteraard weer noodles gegeten en later bij een ander tentje thee gedronken en een pannenkoekje gegeten. Geloof me, die pannenkoeken zijn echt erg lekker en daar ga ik er vast nog veel van eten!
Wat ik nog moet vertellen over de bussen is dat ze niet echt haltes hebben. Er hangt dus een mannetje, waar je ook aan moet betalen, half uit de bus en die is alle plekken waar de bus langskomt aan het opratelen. Echt hilarisch om te zien! Na een half uur is het al wel minder grappig maar ik vind het een prachtige manier van reizen met de bus.
***
Zodra je Myanmar binnenkomt merk je al gelijk dat het iets bijzonders heeft. Alhoewel er veel drukte op straat is, veel verkeer, veel mensen en bedrijvigheid heerst er ook iets sereens. Een soort rustige staat van zijn en dat voelt heel prettig. Overal staan brakke, sommige blauwgeverfde, gebouwen en heeft iedereen een soort modder op hun gezicht. Dit beschermt ze tegen de zon maar wordt ook als een soort make-up gezien. Ze noemen het thanakha en ik vraag me af wat ze van de westerse make-up zullen vinden.
De mensen zijn vrij donker en ie-de-reen, jawel ook de mannen, loopt met een longyi rond. Een soort rok, een kokervormig stuk stof de ze bij hun middel vastknopen.
 |
| Burmees straatje met elektriciteit.. |
 |
| De stroom van dichtbij, wat trouwens heel vaak uitstaat maar in de stad hebben ze ook veel generators dus daar merkt je hier niet zoveel van. De overheid beslist om soms een dag geen stroom uit te geven. |
Als je op straat loopt, tussen de met bamboe gestutte gebouwen, zie je mensen van alles verkopen. Het gebruikelijke fruit en eten, maar ook klikdingen, goud, cigaretten gemaakt van bananenblad, boekjes, belletjes en telefoongesprekken. Dat laatste had ik nog ooit ergens eerder gezien. Dan staat er een tafeltjes met drie ouderwetse telefoons waar mensen geld kunnen betalen om even te bellen. Fantastisch toch? Naast winkels waar vrouwtjes letterlijk 10 stukjes zeep verkopen, kun je om de drie meter ook 'betel-nuts' halen waar de Burmezen zo te zien enorm fan van zijn. Wat het precies is weet ik niet maar het is rood en zit ook in bananenblad waar ze vervolgens fanatiek op gaan kauwen. Na een tijdje spugen ze het rode spul op de grond die daardoor ook vol ligt met rode vlekken die op bloed lijken. Jaa, gezellig land hoor dit Myanmar!
 |
| Een van de 'echte' winkels, zoals je zien: van alles! |
Het mooiste is nog wel dat al lopende, of zittende in een van de vele thee-drink plaatsen, iedereen naar je lacht. Iedereen lijkt oprecht vrolijk te zijn en daar wordt je zelf ook wel blij van. Het hostel waar ik nu in zit is wel prima met op de bovenste verdieping uitzicht op het centrale Sule Paya. Een pagoda van goud met allerlei winkeltjes eromheen. Je kunt er ook omheen lopen en je wordt dan erg vaak aangesproken of je geld wilt wisselen, want pinautomaten kennen ze hier niet. Je moet splinternieuwe dollarbiljetten meenemen waar absoluut geen krasje, scheurtje, vouwtje, stipje of iets anders mis mee is want dan willen ze het niet. Helaas voor de Burmezen ziet hun geld er echt niet uit! Alles half uit elkaar en aan elkaar geplakt en als je 200 dollar wilt omwisselen zit je ineens met 140 briefjes!
 |
| Het uitzicht vanuit het hostel, je ziet hier het centrale Sule Paya |
Ik ga zo eens kijken wat er hier verder nog te doen is en waar ik heen zou willen, wat ik tot dusver hebt gehoord lijkt er meer te zijn dan past in de dagen die ik heb. Weer een lekker luxe probleem. Azië stikt ervan! De vlucht van 1,5 was echt goed. Mooi vliegtuig en na alle 10 uur of meer busritten sloeg ik voor mijn gevoel net mijn boekje open of we waren er al! Ook heb ik van mijn nieuwe cameraatje 7% terug gekregen op het Thaise vliegveld wat ook mooi meegenomen is.
 |
| Het uizicht aan de andere kant van mijn hostel, klein beetje anders ;) |
Ik ben echt enthousiast! Volgens mij gaat dit tripje door dit land echt geweldig worden. Ik heb het nu al zo naar mijn zin en wat heb ik gezien? Drie straten!
De mensen rijden hier trouwens nu aan de rechterkant van de weg. Vroeger hebben ze lange tijd links gereden maar de overheid besloot dat van de een op andere dag te veranderen met als gevolg dat bijna alle auto's het stuur ook rechts hebben zitten.
 |
| Een van de noodletentjes, zie je de noodles liggen? Deze hele straat staat vol met dit soort tentjes. |
 |
| De Sule Paya bij nacht |
Later op de dag ben ik met mijn kamergenote wat gaan eten bij een van de vele stalletjes nabij de Sule Paya. Heerlijke noodles met een soepje voor slecht 300 Kyat. (1 dollar = 750 Kyat) Daarna liepen we via een boeddhistische tempel met veel Hindoeistische aspecten zoals olifanten naar de Schwedagon Pagoda. De meest bekende en belangrijkste van Myanmar.
 |
| De pagoda met een ben-ik-Boeddha-of- Hindu-complex |
 |
| Mini's op de muur |
 |
| Detail |
 |
| Binnen de pagoda, veel glim, glim en een beetje glim! |
Naast de Schwe staat nog een kleine pagoda die er aan de buitenkant redelijk hetzelfde uitziet maar een erg bijzonder interieur heeft. Het deed meer aan de Efteling denken met wilde bomen en beesten op het plafond dan aan iets met een religieus doeleinde. Het regende helaas erg hard en de Schwe is niet geheel overdekt dus besloten we niet naar binnen te gaan want de entree is een beetje veel voor het slechte weer.
 |
| Pagoda met het vreemde interieur, dit is een panorama van het begin van het plafond |
Om terug te komen zijn we met een overvolle bus van maar liefst 50 Kyat terug naar huisgegaan en hebben we uiteraard weer noodles gegeten en later bij een ander tentje thee gedronken en een pannenkoekje gegeten. Geloof me, die pannenkoeken zijn echt erg lekker en daar ga ik er vast nog veel van eten!
Wat ik nog moet vertellen over de bussen is dat ze niet echt haltes hebben. Er hangt dus een mannetje, waar je ook aan moet betalen, half uit de bus en die is alle plekken waar de bus langskomt aan het opratelen. Echt hilarisch om te zien! Na een half uur is het al wel minder grappig maar ik vind het een prachtige manier van reizen met de bus.
 |
| Typisch thee stalletje, mét overheerlijke pannenkoek! |
 |
| Nog een theestalletje, soms krijg je er allerlei rare koekjes bij die je kunt eten. Als je ze eet betaal je daar een klein bedrag voor en wil je ze niet dan laat je ze gewoon staan. De rode kan is normale groene thee, die krijg je overal en kun je ongelimiteerd drinken. |
***
zaterdag 3 september 2011
Eerste weekje Nederland
Niet alleen in Azië vliegt de tijd, maar Nederland kan er ook wat van! Het is nog steeds erg dubbel om terug te zijn, hoe leuk het ook is om hier nog vakantie te hebben, je weet dat je niet zo gemakkelijk weer terug kan naar het heerlijke Azië. Het is wel echt lekker om even de tijd te hebben om bij te komen en alle vrienden weer te zien. Mijn kamertje in te richten en wennen aan het boodschappen doen en zelf weer eten maken want dat schiet er nog weleens bij in!
Ineens heb je verschrikkelijke honger en normaal kijk je om je heen en zie je iets te eten waar je dan vervolgens heengaat.. hier is dat toch net een tikkie anders. Eerst bedenken wat je wil eten, boodschappen doen en het dan ook nog eens zelf klaarmaken! Wat een gedoe! Je kunt natuurlijk ook uit eten hier, maar dat is wel op een ander niveau (en budget!) dan in Azie ;).
Aan veel dingen hoef je niet erg te wennen omdat je van te voren al wist hoe dat hier zou gaan. Zoals dat het allemaal een andere prijs heeft, daar hoef ik niet erg aan te wennen. Maar toen ik de auto in stapte.. oei oei! Waar voorheen mijn rijstijl nog te omschrijven was als vlot en veilig (zo noem ik het zelf graag) is het nu wel aardig roekeloos aan het worden. Dingen worden zo vanzelfsprekend, even je brommer (auto in dit geval) aan de kant zetten om iets te pakken of bijvoorbeeld je mp3-speler in te pluggen maar ik kan je vertellen, de Nederlandse mens in daar niet van gediend!
Tot dusver zijn dat de enige dingen die me echt opvallen, eten en fietsen/autorijden. T is maar goed dat ik hier geen brommertje heb want ik zou het niet overleven. Dat ik eigenlijk motorrijlessen wil nemen vinden mijn ouders dan ook niet een heel erg goed plan. Ik denk nu zelf ook dat ik eerst even moet wennen, maar dan echt wennen, voordat ik er aan ga beginnen.
Ik ben ook vrij onduidelijk naar andere mensen toe, waar je hier gewend bent om duidelijke afspraken te maken zeg ik iets vaker, ja, we zien wel. Je ziet me wel, of je ziet me niet ;). Niets plannen en met die en die gaan we samen daarheen fietsen, mijn hersenen zijn er nog niet op voorbereid.
Daarnaast vind ik Nederland veel onveiliger dan het buitenland. Al je vrienden weer zien, veels te veel alcohol en andere verleidingen, fietsen die spontaan gaan steigeren omdat je iemand achterop hebt! Even serieus, het is geloof ik 10 jaar geleden dat ik voor het laatst ben gevallen, maar mevrouwtje neemt een zware man achterop en het gaat gelijk mis.. Nooit geweten dat een fiets zo makkelijk de lucht in kon gaan. Falen hoort er dus ook bij ;).
Nu na een week heb ik nog een feestje te gaan en dan kan het rustige leven in Wageningen gelukkig weer beginnen want dit is niet goed voor de gezondheid! Al met al heb ik het dus prima naar mijn zin hier, ik zou dolgraag terug willen want zoals bijna overal, voelde ik me daar ook echt thuis. Nu is het hard werken om mijn studie af te krijgen en hopelijk een stage in het buitenland te vinden.
Daarnaast kan mijn verslaving aan het zoeken naar goedkope tickets zijn geluk niet op want ik heb er een gevonden voor een weekendje Stockholm! Voor het illustere bedrag van... 14 euro! Oktober schijnt niet echt het seizoen te zijn, maar ik heb redelijke ervaring met niet in het seizoen reizen dus dat moet vast goedkomen.
Knuffels!
Ineens heb je verschrikkelijke honger en normaal kijk je om je heen en zie je iets te eten waar je dan vervolgens heengaat.. hier is dat toch net een tikkie anders. Eerst bedenken wat je wil eten, boodschappen doen en het dan ook nog eens zelf klaarmaken! Wat een gedoe! Je kunt natuurlijk ook uit eten hier, maar dat is wel op een ander niveau (en budget!) dan in Azie ;).
Aan veel dingen hoef je niet erg te wennen omdat je van te voren al wist hoe dat hier zou gaan. Zoals dat het allemaal een andere prijs heeft, daar hoef ik niet erg aan te wennen. Maar toen ik de auto in stapte.. oei oei! Waar voorheen mijn rijstijl nog te omschrijven was als vlot en veilig (zo noem ik het zelf graag) is het nu wel aardig roekeloos aan het worden. Dingen worden zo vanzelfsprekend, even je brommer (auto in dit geval) aan de kant zetten om iets te pakken of bijvoorbeeld je mp3-speler in te pluggen maar ik kan je vertellen, de Nederlandse mens in daar niet van gediend!
Tot dusver zijn dat de enige dingen die me echt opvallen, eten en fietsen/autorijden. T is maar goed dat ik hier geen brommertje heb want ik zou het niet overleven. Dat ik eigenlijk motorrijlessen wil nemen vinden mijn ouders dan ook niet een heel erg goed plan. Ik denk nu zelf ook dat ik eerst even moet wennen, maar dan echt wennen, voordat ik er aan ga beginnen.
Ik ben ook vrij onduidelijk naar andere mensen toe, waar je hier gewend bent om duidelijke afspraken te maken zeg ik iets vaker, ja, we zien wel. Je ziet me wel, of je ziet me niet ;). Niets plannen en met die en die gaan we samen daarheen fietsen, mijn hersenen zijn er nog niet op voorbereid.
Daarnaast vind ik Nederland veel onveiliger dan het buitenland. Al je vrienden weer zien, veels te veel alcohol en andere verleidingen, fietsen die spontaan gaan steigeren omdat je iemand achterop hebt! Even serieus, het is geloof ik 10 jaar geleden dat ik voor het laatst ben gevallen, maar mevrouwtje neemt een zware man achterop en het gaat gelijk mis.. Nooit geweten dat een fiets zo makkelijk de lucht in kon gaan. Falen hoort er dus ook bij ;).
Nu na een week heb ik nog een feestje te gaan en dan kan het rustige leven in Wageningen gelukkig weer beginnen want dit is niet goed voor de gezondheid! Al met al heb ik het dus prima naar mijn zin hier, ik zou dolgraag terug willen want zoals bijna overal, voelde ik me daar ook echt thuis. Nu is het hard werken om mijn studie af te krijgen en hopelijk een stage in het buitenland te vinden.
Daarnaast kan mijn verslaving aan het zoeken naar goedkope tickets zijn geluk niet op want ik heb er een gevonden voor een weekendje Stockholm! Voor het illustere bedrag van... 14 euro! Oktober schijnt niet echt het seizoen te zijn, maar ik heb redelijke ervaring met niet in het seizoen reizen dus dat moet vast goedkomen.
Knuffels!
woensdag 24 augustus 2011
Aziatisch eten - zomaar een stukje
Geschreven op 19-08-2011
Volgens mij weet iedereen die mijn blog leest dat ik niet vies ben van een hapje eten. Sterker nog, ik houd van eten! Het gaat zelfs zo ver dat als ik in de ochtend wakker word ik blij ben dat ik weer kan eten. Een beter begin van de dag met een lekker ontbijt kun je niet hebben, alhoewel die groene pannenkoeken hier soms een tikkeltje vreemd voelen. Zeker hier word ik in de ochtend altijd wakker met de hoeveelheid trek van een paard. Dit wordt mede mogelijk gemaakt door het feit dat ik hier in de avond nooit calorien in vaste vorm nuttig. Dat obesitas nog niet bij mij aan de deur is geweest is me ook een raadsel! Hier is denk ik een bedankje aan mijn ouders voor het krijgen van wat goede genen wel ok zijn plaats. Bedankt dus daarvoor. Maar, dat neemt de reuzentrek en nieuwsgierigheid naar nieuwe gerechten helaas niet weg. Ik heb overal in Azie heerlijk gegeten en ken een heel scala aan nieuwe gerechten nu. Of ze allemaal voor herhaling vatbaar waren zal ik nu niet verder over uitwijden. Ook hier in Indonesie is het eten heerlijk! Twee dingen heb ik sowieso gemeen met de Indonesiers. 1, ik acht mezelf ook capabel tot het uitspreken van de RRR en 2, ze eten veel en snacken de hele dag door. Overal kun je lekkere hapjes en drankjes halen. De hapjes kun je vaak zien of je kunt aan de naam wel afleiden wat het is, bij de drankjes is dit echter anders. Es jus en Es teh snap ik nog wel, maar dingen als Es buah, tja. Dat moet ik dan dus proberen, wat blijkt; megalekker! Een soort soep-drank waarbij ze tomaat en veel vruchten in een bakje doen met wat fluor roze, groen en witte jelly dingen. Hierboven schaven ze wat ijs en zoals het de echte Aziaat betaamd een lekker laagje sweetmilk (gecondenseerde zoete melk) erbovenop. In Azie is een zoet gerecht zonder sweetmilk nit compleet.
Verleidingen genoeg om al dan niet te weerstaan. Ik ben van het onderweg zijn zeker niet dikker geworden maar nu ik een week op de brommer zit, waar mijn billen toch echt wat minder blij mee zijn, gaat de verbranding wat minder snel. Dat zette me aan het denken. Zeker toen een Indonesisch vrouwtje breedglimlahcend vroeg of ik zwanger was?! Nou, nee! Dat was de druppel. Nu ik aan de kust ben voor een paar dagen ga ik mijzelf onderwerpen aan een vis-dieet. Krab, garnalen, sniper, kreeft.. Klinkt zo gek nog niet toch? Goed voor het lichaam en goed voor het brein. Vooral die laatste staat lichtelijk op non-actief en er zal toch echt weer gestudeerd moeten worden. Om heftige opstartproblemen te voorkomen moeten er maar wat omegas geconsumeerd worden. Ik geloof dat er qua hersengenen wel iets is misgegaan met de overdracht. Dus ouders, een tweede bedankje blijft nog even uit.
Lieve lezers, maak je geen zorgen om mijn eetpatroon. Alhoewel patroon misschien wat zwaar op de maag ligt in dit geval. Maar aan de andere kant, eten als je honger hebt en af en toe iets nieuws proberen is redelijk de standaard. Dus ja, eigenlijk wel een patroon. Het enige serieuze is dat jullie nu weten dat ik niet als een uitgemergeld negerinnetje terugkom. Hier kan het bruinwordt proces wel aan zijn trekken komen maar met alle regen die ik heb gezien is het bruin worden een beetje uitgebleven. Ik kom dus gewoon hetzelfde terug! Alleen dan een hele ervaring rijker, een culinaire ervaring rijker!
Volgens mij weet iedereen die mijn blog leest dat ik niet vies ben van een hapje eten. Sterker nog, ik houd van eten! Het gaat zelfs zo ver dat als ik in de ochtend wakker word ik blij ben dat ik weer kan eten. Een beter begin van de dag met een lekker ontbijt kun je niet hebben, alhoewel die groene pannenkoeken hier soms een tikkeltje vreemd voelen. Zeker hier word ik in de ochtend altijd wakker met de hoeveelheid trek van een paard. Dit wordt mede mogelijk gemaakt door het feit dat ik hier in de avond nooit calorien in vaste vorm nuttig. Dat obesitas nog niet bij mij aan de deur is geweest is me ook een raadsel! Hier is denk ik een bedankje aan mijn ouders voor het krijgen van wat goede genen wel ok zijn plaats. Bedankt dus daarvoor. Maar, dat neemt de reuzentrek en nieuwsgierigheid naar nieuwe gerechten helaas niet weg. Ik heb overal in Azie heerlijk gegeten en ken een heel scala aan nieuwe gerechten nu. Of ze allemaal voor herhaling vatbaar waren zal ik nu niet verder over uitwijden. Ook hier in Indonesie is het eten heerlijk! Twee dingen heb ik sowieso gemeen met de Indonesiers. 1, ik acht mezelf ook capabel tot het uitspreken van de RRR en 2, ze eten veel en snacken de hele dag door. Overal kun je lekkere hapjes en drankjes halen. De hapjes kun je vaak zien of je kunt aan de naam wel afleiden wat het is, bij de drankjes is dit echter anders. Es jus en Es teh snap ik nog wel, maar dingen als Es buah, tja. Dat moet ik dan dus proberen, wat blijkt; megalekker! Een soort soep-drank waarbij ze tomaat en veel vruchten in een bakje doen met wat fluor roze, groen en witte jelly dingen. Hierboven schaven ze wat ijs en zoals het de echte Aziaat betaamd een lekker laagje sweetmilk (gecondenseerde zoete melk) erbovenop. In Azie is een zoet gerecht zonder sweetmilk nit compleet.
Verleidingen genoeg om al dan niet te weerstaan. Ik ben van het onderweg zijn zeker niet dikker geworden maar nu ik een week op de brommer zit, waar mijn billen toch echt wat minder blij mee zijn, gaat de verbranding wat minder snel. Dat zette me aan het denken. Zeker toen een Indonesisch vrouwtje breedglimlahcend vroeg of ik zwanger was?! Nou, nee! Dat was de druppel. Nu ik aan de kust ben voor een paar dagen ga ik mijzelf onderwerpen aan een vis-dieet. Krab, garnalen, sniper, kreeft.. Klinkt zo gek nog niet toch? Goed voor het lichaam en goed voor het brein. Vooral die laatste staat lichtelijk op non-actief en er zal toch echt weer gestudeerd moeten worden. Om heftige opstartproblemen te voorkomen moeten er maar wat omegas geconsumeerd worden. Ik geloof dat er qua hersengenen wel iets is misgegaan met de overdracht. Dus ouders, een tweede bedankje blijft nog even uit.
Lieve lezers, maak je geen zorgen om mijn eetpatroon. Alhoewel patroon misschien wat zwaar op de maag ligt in dit geval. Maar aan de andere kant, eten als je honger hebt en af en toe iets nieuws proberen is redelijk de standaard. Dus ja, eigenlijk wel een patroon. Het enige serieuze is dat jullie nu weten dat ik niet als een uitgemergeld negerinnetje terugkom. Hier kan het bruinwordt proces wel aan zijn trekken komen maar met alle regen die ik heb gezien is het bruin worden een beetje uitgebleven. Ik kom dus gewoon hetzelfde terug! Alleen dan een hele ervaring rijker, een culinaire ervaring rijker!
Huilen met de helm op
Hier een kort berichtje voordat ik morgenvroeg van Denpasar naar Jakarta vlieg.. Niet vervelend natuurlijk, maar dat ik daarna naar Amsterdam vlieg is wel wat minder. Natuurlijk heb ik veel zin om iedereen weer te zien en een goede knuffel te geven, maar als ik langer zou kunnen blijven.. Zucht!
Ik heb wel echt een gave laatste week gehad en de brommer was een hele goede keus! Veel gezien (heel veel gezien zelfs) en veel gereden met leuke mensen om me heen. De reacties waren ook heel verrassend, iedereen vond het zo leuk dat ik dit in mijn eentje deed. Echt heel vriendelijk allemaal en heb ook veel mensen op het idee gebracht ook een rondje te gaan rijden. Vandaag met een Nederlands gezin vanuit de omgeving van Lovina (noordkust) naar Munduk gereden. Daar heb ik ze gedag gezegd en ben ik via Jatiluih, met prachtige rijstvelden, naar de tempel Tanah Lot gereden aan de zuidkust. Heel vreemd dat je aan alle kanten van het eiland de zon onder ziet gaan, ik snap het nog steeds niet.
Met het ondergaan van de zon heb ik ook gedag gezegd tegen Azie, ik zat daar bijna te huilen en ook nu ik dit schrijf is het moeilijk om het droog te houden. Het was echt zo'n mooie, gave, geweldige en bijzondere trip. Als je een tijdje onderweg bent wordt het ook steeds beter. Je wordt handig in het zoeken van locale bussen, lekker eten en andere leuke dingen. Ik geloof dat ik onder mijn capaciteiten nu ook 'reizen' kan toevoegen. Het voelt ook niet meer als reizen maar gewoon als iets wat je doet. Net als werken of studeren, natuurlijk is dit meestal heel erg leuk, maar ook moet je soms doorzetten hoor! Mijn billen zijn echt niet zo blij met die scooter. En meer dan 400 keer uit eten gaan en er van blijven genieten is ook een kunst. Je moet ook steeds energie hebben om nieuwe mensen te ontmoeten en lang in een bus te zitten. Al die tempels, watervallen en zonsondergangen bekijken. Erger nog zijn de zonsopkomsten, moet je nog vroeg je bed uit ook! Echt hoor, vakantie vieren is iets heel anders ;). Dit zijn natuurlijk allemaal grappen want niets mooiers bestaat er volgens mij niet. In ieder geval niet in mijn ogen op dit moment.
De mooiste afsluiter was nog wel het inleveren van het brommertje. Al maanden droom ik ervan mijn brommertje echt he-le-maal leeg in te leveren en vandaag lukte het! Precies toen ik de straat in reed viel die uit, geweldig toch?
Nu ga ik hier nog even jeremiejeren dat ik weg moet en misschien nog wat pisang goreng scoren. Dan lekker douchen, boekje lezen en morgen vroeg op om naar het vliegveld te gaan en de saaie uren van het wachten te doorstaan. Ook daar ben ik inmiddels redelijk goed in geworden dus dat moet geen probleem zijn. Vrijdag ben ik weer in Nederland en zal ik iedereen even bellen om leuke dingen af te spreken want daar heb ik natuurlijk wel veel zin in! Dat ik dag moet zeggen tegen het weer, de mensen, de natuur, het eten en nog 10000000 dingen is jammer, maar mijn vrienden zien maakt vast veel goed!!!
Knuffels!
Ik heb wel echt een gave laatste week gehad en de brommer was een hele goede keus! Veel gezien (heel veel gezien zelfs) en veel gereden met leuke mensen om me heen. De reacties waren ook heel verrassend, iedereen vond het zo leuk dat ik dit in mijn eentje deed. Echt heel vriendelijk allemaal en heb ook veel mensen op het idee gebracht ook een rondje te gaan rijden. Vandaag met een Nederlands gezin vanuit de omgeving van Lovina (noordkust) naar Munduk gereden. Daar heb ik ze gedag gezegd en ben ik via Jatiluih, met prachtige rijstvelden, naar de tempel Tanah Lot gereden aan de zuidkust. Heel vreemd dat je aan alle kanten van het eiland de zon onder ziet gaan, ik snap het nog steeds niet.
Met het ondergaan van de zon heb ik ook gedag gezegd tegen Azie, ik zat daar bijna te huilen en ook nu ik dit schrijf is het moeilijk om het droog te houden. Het was echt zo'n mooie, gave, geweldige en bijzondere trip. Als je een tijdje onderweg bent wordt het ook steeds beter. Je wordt handig in het zoeken van locale bussen, lekker eten en andere leuke dingen. Ik geloof dat ik onder mijn capaciteiten nu ook 'reizen' kan toevoegen. Het voelt ook niet meer als reizen maar gewoon als iets wat je doet. Net als werken of studeren, natuurlijk is dit meestal heel erg leuk, maar ook moet je soms doorzetten hoor! Mijn billen zijn echt niet zo blij met die scooter. En meer dan 400 keer uit eten gaan en er van blijven genieten is ook een kunst. Je moet ook steeds energie hebben om nieuwe mensen te ontmoeten en lang in een bus te zitten. Al die tempels, watervallen en zonsondergangen bekijken. Erger nog zijn de zonsopkomsten, moet je nog vroeg je bed uit ook! Echt hoor, vakantie vieren is iets heel anders ;). Dit zijn natuurlijk allemaal grappen want niets mooiers bestaat er volgens mij niet. In ieder geval niet in mijn ogen op dit moment.
De mooiste afsluiter was nog wel het inleveren van het brommertje. Al maanden droom ik ervan mijn brommertje echt he-le-maal leeg in te leveren en vandaag lukte het! Precies toen ik de straat in reed viel die uit, geweldig toch?
Nu ga ik hier nog even jeremiejeren dat ik weg moet en misschien nog wat pisang goreng scoren. Dan lekker douchen, boekje lezen en morgen vroeg op om naar het vliegveld te gaan en de saaie uren van het wachten te doorstaan. Ook daar ben ik inmiddels redelijk goed in geworden dus dat moet geen probleem zijn. Vrijdag ben ik weer in Nederland en zal ik iedereen even bellen om leuke dingen af te spreken want daar heb ik natuurlijk wel veel zin in! Dat ik dag moet zeggen tegen het weer, de mensen, de natuur, het eten en nog 10000000 dingen is jammer, maar mijn vrienden zien maakt vast veel goed!!!
Knuffels!
zaterdag 20 augustus 2011
Indonesie
Zo, dan zit je na het best 'ouderwetse' Myanmar ineens in een totaal andere, geciviliseerde, wereld genaamd Indonesie! Na een heerlijke vlucht waarbij ik een nachtje moest wachten op het lowcost vliegveld van Kuala Lumpur waar niets anders te doen was dan nog meer eten bij een Maleisische MacDonalds kwam in aan op het minivliegveldje van Yogyakarta. In KL moest ik vanwege mijn lange overstaptijd nog langs de immigratie en na 1,5 uur wachten had ik weer een extra onzinnig stempeltje in mijn paspoort. Belachelijk, want ben het hele vliegveld niet afgeweest. In Yogya was de immigratie precies andersom, er stond een lange rij voor de locals maar niemand bij de toeristen dus na een minuut of drie stond ik met mijn visum alweer buiten. Eenmaal buiten stonden natuurlijk hordes taxichauffeurs te wachten maar ik heb het kunnen weerstaan en ben met de locale bus gegaan.
In het stadje zelf ontmoette ik gelijk al veel vriendelijke Indonesiers en een kamertje in de gezellige backpackbuurt was snel gevonden. Een van de Indonesiers bracht me al gelijk op het scootertje naar een paar dingen die ik nodig had. Het is heel grappig want iedereen spreekt een beetje Nederlands of heeft familie in Nederland wonen. Er zijn hier sowieso echt veel toeristen, het is modern, altijd electriciteit en moderne winkels. Na Myanmar is dat echt eventjes wennen en voelde ik me totaal niet op mijn plek. Vanwege de ramadan is het overdag ook moeilijk om eten op straat te vinden, juist de plek waar het superleuk is om te eten! Helaas dus overdag iets vaker naar de restaurants gemoeten maar 's avonds is Yogya echt een leuke plek om te zijn. Overal staan kleine eetkraampjes waar je lekker nasi goreng kunt eten en thee kunt drinken. Alle locals zijn op hun gitaar liedjes aan het spelen en vinden het maar wat leuk als je even mee komt zingen!
In de middag kwam Gerdien aan, een vriendin die ik al best een tijd ken, en het was gezellig om haar weer te zien. Wel heel gek dat het gelijk al zo normaal aanvoelde, alsof we vorig weekend nog een biertje hadden gedronken.
Met Gerdien ben ik de volgende dag naar de Borobudur en de Prambanan tempel gegaan. Bijzonder genoeg dat op dit overwegend Islamitische eiland de meest belangrijke gebouwen een Boeddhistische en een Hindoeistische tempel staan. De tempels waren mooi, maar ik geloof dat ik met Angkor Wat een foutje heb gemaakt. Ik adviseer dus ook iedereen dat te bezoeken als je ergens achterin de 60 bent zodat de andere tempels een beter indruk achterlaten ;).
De volgende dag hebben we een brommertje gehuurd en zijn we naar een heel klein strandje aan de kust gereden. De rit was leuk en na een uurtje waren we er al, de wegen zijn hier prima en alles staat goed aangegeven. Bij het strandje waren veel vissersbootjes die ter plekke hun vis verkochten. Of vanaf de boot, of op de naastgelegen markt. We hebben een heerlijke krab gegeten met wat rijst en groente voor het schokkende bedrag van 3 euro! Ja, voor twee personen. Dat zijn echt de dingen waar ik van geniet, lekker rondrijden, lokaal eten.. Niet verkeerd dus!
De dag daarna waren we van plan naar de Bromo vulkaan en de Kawa Iljen te gaan. Twee ontzettend mooie vulkanen maar wel een slopende tocht. Na een hele dag in de bus moest je om 3 uur beginnen met lopen om de zonsopkomst bij Bromo te zien, het was een redelijk lange tocht en erg koud op de vulkaan! Ongeveer 3 graden en aangezien ik geen fatsoenlijke warme kleren bij me heb (uberhaupt heb ik geen normale kleren meer) liep ik erbij als een of andere nomade met allemaal flubberbroeken en lappen om mijn hoofd heen. Die middag gingen we met een busje naar de Kawa, het hotel was heerlijk en had een warmwater bad! Het eten was alleen wat minder dus besloten we met zijn 5en een rondje in het dorpje te lopen om wat anders te zoeken. We konden natuurlijk niets vinden maar toen ik een klein steegje inliep werd ik hartelijk ontvangen door een Indonesische familie. Ik zag een wok op een vuurtje staan en met mijn gebrekkige Indonesisch vroeg ik of ze misschien wat eten konden maken, wat geen probleem was. Het was echt gezellig en volgens mijn komen daar nooit toeristen want het halve dorp kwam langslopen om te kijken wat er aan de hand was. Na een lekker maal en een duik in het badje gingen we om 9 uur maar slapen want de volgende dag ging het ritueel van 3 uur opstaan weer vrolijk verder.
Na een ritje van een uur over een megahobbelige weg kwamen we aan bij het Iljen plateua waar de Kawa opstaat en wat andere vulkanen. Na 1,5 uur omhoog klimmen kwamen we aan bij de top en het uitzicht was werkelijkwaar schitterend! De andere vulkanen werden omringd door wolken en in de Kawa vulkaan ligt een blauwgroenig meer. Er stond een bordje dat het ten strengste verboden was om in de krater te lopen maar volgens alle zwavelwerkers was het geen probleem dus ging ik met al mijn lappen om mijn hoofd tegen de stank naar beneden. Het was echt heel mooi! Ik vond het ook indrukwekkend om te zien hoe ze hier de zwavel produceren en naar beneden brengen. De mensen krijgen 60 Rupiah (10.000 is 1 euro) per kilo en lopen twee keer per dag met ongeveer 80 kilo zwavel naar de top van de vulkaan en dan naar beneden. Ze hebben zeker een mooie werkomgeving maar daar is ook alles mee gezegd.
Na de vulkanentoer hebben we bij de ferry een kaartje gekocht. Gerdien ging naar Kuta om te surfen en ik naar Denpasar om daar te bedenken wat ik met mijn laatste week wilde doen. We zijn niet samen verder gegaan omdat ik heel graag mijn laatste week weer alleen wilde doorbrengen. Samen wat het heel gezellig maar ik merk dat ik zo gewend ben aan het zelf dingen doen en als iemand wil aansluiten, prima, maar aanpassen na 3,5 maand alleen reizen gaat niet zo gemakkelijk. Onze ideeen waren niet helemaal hetzelfde dus dit leek mij de beste optie.
Ik wilde heel graag naar Lombok om te vulkaan te beklimmen maar heb al een hele tijd last van een pees in mijn been dus dat leek me toch maar niet zo'n goed idee. Helaas, maar de vulkaan zal er over een aantal jaar nog steeds staan ;).
In Denpasar heb ik een brommer gehuurd voor een week om zo het eiland te verkennen. Ik wilde eigenlijk de volgende dag gelijk weg maar toen hoorde ik dat er die dag een ceremonie zou plaatsvinden waar ik natuurlijk wel bij moest zijn. Het was heel bijzonder om te zien! Een tijd geleden is een belangrijke priester overleden en die bewaren ze thuis totdat er een goede dag is voor de crematie. Met een bonte optocht door de stad wordt het lijk naar de plek gebracht waar het gecremeerd wordt. Bij ieder kruispunt wordt de kist, gedragen door 20 mannen, een aantal keer rondgeslingerd om zo de demonen te verdrijven zodat de dode daar in zijn volgende leven geen last van heeft.
Aan de kist kun je zien hoe belangrijk de persoon is geweest. De priester lag in een zwarte koe, een vriend van de priester in een witte en wat andere mensen lagen in een normale kist. Veel mensen hebben geen geld voor een crematie en wachten dan totdat er een groot ritueel plaatsvindt. Naast de priester werden dus meerder mensen gecremeerd die al een tijdje onder de grond hadden gelegen.
Bij de crematieplaats werd ook muziek gemaakt en dansen opgevoerd voordat de kisten in brand werden gestoken. Iedereen was redelijk vrolijk omdat ze hier geloven in een beter leven na de dood. Ik vond het mooi om te zien en bizar hoe groot het verschil is met onze begrafenissen.
Na Denpasar ben ik in een razend tempo naar Ubud gescheurd (geen zorgen, alles veilig). Omdat de wegen zo goed zijn en alles staat aangegeven is het heerlijk om alleen te rijden. Heerlijke bergen, bochten, zon.. Echt he-le-maal niets mis mee en het mooie is, benzine kost maar 0,45 eurocent! Mijn brommertje is wel gemaakt voor mensen van 1,50 meter maar eigenlijk mag ik niet klagen. Als je een tijdje reist dan is alleen de essentie van dingen belangrijk. Als er een bed staat in een kamer is het dus goed, als je iets te kleine, stinkende bus je naar je bestemming brengt is het ook goed! De brommer gaat opzich harder als ik gas geef en zachter wanneer ik rem, dus eigenlijk is ie gewoon perfect!
In Ubud kwam ik een Engelse jongen op een brommer tegen en hebben we een klein rondje om de stad gemaakt en zijn naar een Olifantentempel geweest die in een grot ligt. Hij ging terug naar het zuiden en na een kijkje op de kaart besloot ik naar het noorden te rijden om de vulkaan Gunung Batur en het meer te zien. Helaas was het wat mistig maar alsnog had ik niets te klagen over het uitzicht. Een kopje thee om op te waren en ik kon via een tocht door de rijstvelden weer terug naar Ubud waar ik had afgesproken met een Duitser om wat te gaan eten.
Vandaag ben ik weer op mijn tweewieler gestapt om verder richting het oosten te rijden naar een plaatstje genaamd Padangbaai, gelegen aan de kust. Het is fijn om hier even een dagje uit te rusten zodat ik morgen via een bergpas langs een andere vulkaan naar het noordoosten kan rijden. Ik ga daar naar het plaatsje Amed waar je ook eventueel een duik kan maken bij een wrak van een gezonken schip.
Waar ik verder allemaal nog heenga dat weet ik nog niet, plannen hoort er niet bij ;). Ik ben wel blij dat ik heb besloten een brommertje te huren want het is een ideale manier om het eiland te zien en de grote toeristische plekken te vermijden.
De verhalen en foto's van Myanmar komen zeker nog online. Ik heb alles opgeschreven maar ik denk dat ik die in Nederland pas kan plaatsen. Het beloven wat goede verhalen te worden want heb daar echt veel meegemaakt en het was absoluut een mooie evaring!
Lieve mensen, tot snel! Over een weekje ben ik alweer thuis. Aangezien ik Indonesie al even schrikken vind zal Nederland helemaal wennen zijn! Ik houd me aanbevolen voor wat Azie-rebound feestjes ;).
Knuffels!
ps. Mensen vragen me altijd of ik nog iets geleerd heb van mijn reis. Een ding is zeker, ik kan bijna alle Aziaten die Engels proberen te spreken nu verstaan. Als ze wat kreten uitstoten weet ik meestal wel wat ze bedoelen. Zo is Eh-Ou bijvoorbeeld guesthouse en Loem is room. Waar ze in Azie vasteland de r niet kunnen uitspreken maakt Indonesie dat helemaal goed. Ze hebben hier RRR in oveRRvloed. KoRRting, PeRRson, FeRRy.. Heel grappig!
In het stadje zelf ontmoette ik gelijk al veel vriendelijke Indonesiers en een kamertje in de gezellige backpackbuurt was snel gevonden. Een van de Indonesiers bracht me al gelijk op het scootertje naar een paar dingen die ik nodig had. Het is heel grappig want iedereen spreekt een beetje Nederlands of heeft familie in Nederland wonen. Er zijn hier sowieso echt veel toeristen, het is modern, altijd electriciteit en moderne winkels. Na Myanmar is dat echt eventjes wennen en voelde ik me totaal niet op mijn plek. Vanwege de ramadan is het overdag ook moeilijk om eten op straat te vinden, juist de plek waar het superleuk is om te eten! Helaas dus overdag iets vaker naar de restaurants gemoeten maar 's avonds is Yogya echt een leuke plek om te zijn. Overal staan kleine eetkraampjes waar je lekker nasi goreng kunt eten en thee kunt drinken. Alle locals zijn op hun gitaar liedjes aan het spelen en vinden het maar wat leuk als je even mee komt zingen!
In de middag kwam Gerdien aan, een vriendin die ik al best een tijd ken, en het was gezellig om haar weer te zien. Wel heel gek dat het gelijk al zo normaal aanvoelde, alsof we vorig weekend nog een biertje hadden gedronken.
Met Gerdien ben ik de volgende dag naar de Borobudur en de Prambanan tempel gegaan. Bijzonder genoeg dat op dit overwegend Islamitische eiland de meest belangrijke gebouwen een Boeddhistische en een Hindoeistische tempel staan. De tempels waren mooi, maar ik geloof dat ik met Angkor Wat een foutje heb gemaakt. Ik adviseer dus ook iedereen dat te bezoeken als je ergens achterin de 60 bent zodat de andere tempels een beter indruk achterlaten ;).
De volgende dag hebben we een brommertje gehuurd en zijn we naar een heel klein strandje aan de kust gereden. De rit was leuk en na een uurtje waren we er al, de wegen zijn hier prima en alles staat goed aangegeven. Bij het strandje waren veel vissersbootjes die ter plekke hun vis verkochten. Of vanaf de boot, of op de naastgelegen markt. We hebben een heerlijke krab gegeten met wat rijst en groente voor het schokkende bedrag van 3 euro! Ja, voor twee personen. Dat zijn echt de dingen waar ik van geniet, lekker rondrijden, lokaal eten.. Niet verkeerd dus!
De dag daarna waren we van plan naar de Bromo vulkaan en de Kawa Iljen te gaan. Twee ontzettend mooie vulkanen maar wel een slopende tocht. Na een hele dag in de bus moest je om 3 uur beginnen met lopen om de zonsopkomst bij Bromo te zien, het was een redelijk lange tocht en erg koud op de vulkaan! Ongeveer 3 graden en aangezien ik geen fatsoenlijke warme kleren bij me heb (uberhaupt heb ik geen normale kleren meer) liep ik erbij als een of andere nomade met allemaal flubberbroeken en lappen om mijn hoofd heen. Die middag gingen we met een busje naar de Kawa, het hotel was heerlijk en had een warmwater bad! Het eten was alleen wat minder dus besloten we met zijn 5en een rondje in het dorpje te lopen om wat anders te zoeken. We konden natuurlijk niets vinden maar toen ik een klein steegje inliep werd ik hartelijk ontvangen door een Indonesische familie. Ik zag een wok op een vuurtje staan en met mijn gebrekkige Indonesisch vroeg ik of ze misschien wat eten konden maken, wat geen probleem was. Het was echt gezellig en volgens mijn komen daar nooit toeristen want het halve dorp kwam langslopen om te kijken wat er aan de hand was. Na een lekker maal en een duik in het badje gingen we om 9 uur maar slapen want de volgende dag ging het ritueel van 3 uur opstaan weer vrolijk verder.
Na een ritje van een uur over een megahobbelige weg kwamen we aan bij het Iljen plateua waar de Kawa opstaat en wat andere vulkanen. Na 1,5 uur omhoog klimmen kwamen we aan bij de top en het uitzicht was werkelijkwaar schitterend! De andere vulkanen werden omringd door wolken en in de Kawa vulkaan ligt een blauwgroenig meer. Er stond een bordje dat het ten strengste verboden was om in de krater te lopen maar volgens alle zwavelwerkers was het geen probleem dus ging ik met al mijn lappen om mijn hoofd tegen de stank naar beneden. Het was echt heel mooi! Ik vond het ook indrukwekkend om te zien hoe ze hier de zwavel produceren en naar beneden brengen. De mensen krijgen 60 Rupiah (10.000 is 1 euro) per kilo en lopen twee keer per dag met ongeveer 80 kilo zwavel naar de top van de vulkaan en dan naar beneden. Ze hebben zeker een mooie werkomgeving maar daar is ook alles mee gezegd.
Na de vulkanentoer hebben we bij de ferry een kaartje gekocht. Gerdien ging naar Kuta om te surfen en ik naar Denpasar om daar te bedenken wat ik met mijn laatste week wilde doen. We zijn niet samen verder gegaan omdat ik heel graag mijn laatste week weer alleen wilde doorbrengen. Samen wat het heel gezellig maar ik merk dat ik zo gewend ben aan het zelf dingen doen en als iemand wil aansluiten, prima, maar aanpassen na 3,5 maand alleen reizen gaat niet zo gemakkelijk. Onze ideeen waren niet helemaal hetzelfde dus dit leek mij de beste optie.
Ik wilde heel graag naar Lombok om te vulkaan te beklimmen maar heb al een hele tijd last van een pees in mijn been dus dat leek me toch maar niet zo'n goed idee. Helaas, maar de vulkaan zal er over een aantal jaar nog steeds staan ;).
In Denpasar heb ik een brommer gehuurd voor een week om zo het eiland te verkennen. Ik wilde eigenlijk de volgende dag gelijk weg maar toen hoorde ik dat er die dag een ceremonie zou plaatsvinden waar ik natuurlijk wel bij moest zijn. Het was heel bijzonder om te zien! Een tijd geleden is een belangrijke priester overleden en die bewaren ze thuis totdat er een goede dag is voor de crematie. Met een bonte optocht door de stad wordt het lijk naar de plek gebracht waar het gecremeerd wordt. Bij ieder kruispunt wordt de kist, gedragen door 20 mannen, een aantal keer rondgeslingerd om zo de demonen te verdrijven zodat de dode daar in zijn volgende leven geen last van heeft.
Aan de kist kun je zien hoe belangrijk de persoon is geweest. De priester lag in een zwarte koe, een vriend van de priester in een witte en wat andere mensen lagen in een normale kist. Veel mensen hebben geen geld voor een crematie en wachten dan totdat er een groot ritueel plaatsvindt. Naast de priester werden dus meerder mensen gecremeerd die al een tijdje onder de grond hadden gelegen.
Bij de crematieplaats werd ook muziek gemaakt en dansen opgevoerd voordat de kisten in brand werden gestoken. Iedereen was redelijk vrolijk omdat ze hier geloven in een beter leven na de dood. Ik vond het mooi om te zien en bizar hoe groot het verschil is met onze begrafenissen.
Na Denpasar ben ik in een razend tempo naar Ubud gescheurd (geen zorgen, alles veilig). Omdat de wegen zo goed zijn en alles staat aangegeven is het heerlijk om alleen te rijden. Heerlijke bergen, bochten, zon.. Echt he-le-maal niets mis mee en het mooie is, benzine kost maar 0,45 eurocent! Mijn brommertje is wel gemaakt voor mensen van 1,50 meter maar eigenlijk mag ik niet klagen. Als je een tijdje reist dan is alleen de essentie van dingen belangrijk. Als er een bed staat in een kamer is het dus goed, als je iets te kleine, stinkende bus je naar je bestemming brengt is het ook goed! De brommer gaat opzich harder als ik gas geef en zachter wanneer ik rem, dus eigenlijk is ie gewoon perfect!
In Ubud kwam ik een Engelse jongen op een brommer tegen en hebben we een klein rondje om de stad gemaakt en zijn naar een Olifantentempel geweest die in een grot ligt. Hij ging terug naar het zuiden en na een kijkje op de kaart besloot ik naar het noorden te rijden om de vulkaan Gunung Batur en het meer te zien. Helaas was het wat mistig maar alsnog had ik niets te klagen over het uitzicht. Een kopje thee om op te waren en ik kon via een tocht door de rijstvelden weer terug naar Ubud waar ik had afgesproken met een Duitser om wat te gaan eten.
Vandaag ben ik weer op mijn tweewieler gestapt om verder richting het oosten te rijden naar een plaatstje genaamd Padangbaai, gelegen aan de kust. Het is fijn om hier even een dagje uit te rusten zodat ik morgen via een bergpas langs een andere vulkaan naar het noordoosten kan rijden. Ik ga daar naar het plaatsje Amed waar je ook eventueel een duik kan maken bij een wrak van een gezonken schip.
Waar ik verder allemaal nog heenga dat weet ik nog niet, plannen hoort er niet bij ;). Ik ben wel blij dat ik heb besloten een brommertje te huren want het is een ideale manier om het eiland te zien en de grote toeristische plekken te vermijden.
De verhalen en foto's van Myanmar komen zeker nog online. Ik heb alles opgeschreven maar ik denk dat ik die in Nederland pas kan plaatsen. Het beloven wat goede verhalen te worden want heb daar echt veel meegemaakt en het was absoluut een mooie evaring!
Lieve mensen, tot snel! Over een weekje ben ik alweer thuis. Aangezien ik Indonesie al even schrikken vind zal Nederland helemaal wennen zijn! Ik houd me aanbevolen voor wat Azie-rebound feestjes ;).
Knuffels!
ps. Mensen vragen me altijd of ik nog iets geleerd heb van mijn reis. Een ding is zeker, ik kan bijna alle Aziaten die Engels proberen te spreken nu verstaan. Als ze wat kreten uitstoten weet ik meestal wel wat ze bedoelen. Zo is Eh-Ou bijvoorbeeld guesthouse en Loem is room. Waar ze in Azie vasteland de r niet kunnen uitspreken maakt Indonesie dat helemaal goed. Ze hebben hier RRR in oveRRvloed. KoRRting, PeRRson, FeRRy.. Heel grappig!
dinsdag 19 juli 2011
Laos
***De foto's staan onderaan.. (nog niet allemaal) De opmaak is een beetje vreemd maar dat komt ooit nog wel goed ;)***
O, hoe moet ik dit nu goed maken? Een hele geweldige maand gehad en niets geschreven! Ik heb zoveel beleefd dat het bijna niet mogelijk is het met woorden te omschrijven..
Ik ben nu eventjes in Thailand om de resterende dagen tot mijn vlucht (als ik ooit weg kan) naar Myanmar door te brengen. Na het 'remote Laos' is Thailand wel even wennen, of eerlijk gezegd, even schrikken. Waar je in Laos niet zoveel toeristen ziet, weinig asfalt, veel waterbuffels en weinig koelkasten heb je hier genoeg mensen die Engels spreken (oke), veel toeristen (minder), goede wegen (fijn) en een MacDonalds (vreselijk). Ze verkopen hier ook echt al-les! Zelfs grinders (niet bekend onder ouders) die we hebben gemist in Laos ;). Klinkt misschien gek, maar ik had echt even moeite met acclimatiseren.
Nu ik alweer een paar dagen in Bangkok ben is het wel weer prima. Veel gedoe met het regelen van een visum en heb mijn vlucht nogmaals moeten verzetten daardoor, maar na een paar euro's lichter hoop ik vrijdag dan toch echt naar het bijzondere Myanmar te gaan.
Maar, dit is allemaal in de toekomst. Jullie willen natuurlijk weten hoe het me in Laos is vergaan. Ik zou het kort kunnen houden door te zeggen dat het mooi, bijzonder, inspirerend, lachwekkend en ronduit geweldig was maar daarvoor lezen jullie mijn blog niet denk ik. Ik ga mijn best doen de hoogtepunten zo beknopt mogelijk te beschrijven ;). Jullie kennen me, dat is niet altijd even makkelijk.
Na de 4000 eilanden ben ik eerst naar het kleine dorpje Champasak gegaan om wat rond te fietsen met Toni en Sebastian. Na een dag zijn we naar Pakse gegaan waar we Max, Jarno en Catharina weer tegenkwamen. Na wat gepraat waren we tot de conclusie gekomen dat het beste wat je daar kon doen een motortrip was. Zo gezegd, zo gedaan! De volgende dag vroeg op om de motoren te regelen en na wat onderhandelen hadden we 3 prima Honda's te pakken. Op de vlakke geasfalteerde wegen deden ze het prima, op de onverharde wegen ging het ook nog goed, maar berg op.. Tja. Misschien zijn ze niet aan onze westerse gewichten gewend. De trip was echt ontzettend mooi, heb met iedereen goed kunnen lachen en hebben het ondanks 4 lekke banden overleefd. Hier en daar kwam er een kudde buffels op de weg lopen of schoot er ineens een big uit de bosjes maar dat maakte het alleen maar mooi. De foto's zijn hier te zien: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2223208616998.2131079.1151191436&l=fd1d308922
Na de trip vanuit Pakse - Tat Lo - Attapeu - Paksong - Pakse (voor de Google maps liefhebber) ben ik naar Savvanaket - Vientiane - Vang Vieng - Luang Prabang - Nonh Khiaw - Mong Noi - Ban Na - Udomxai - Luang NamTha - Luang Prabang - Chiang Rai - Chiang Mai en naar Bangkok gegaan. Een lange lijst als je zo kijkt, maar dat gaat sneller dan je denkt.
Sinds de motorbike trip ben ik samen met Jarno verder gaan reizen en zijn we Toni regelmatig tegen gekomen wat echt gezellig was. Ook in Vang Vieng hadden we een leuke groep mensen waarmee we goed konden lachen en vooral veel bier mee konden drinken. Dat is namelijk wat je doet in Vang Vieng, zeker met de vele regen die daar viel. Als je niet wil drinken voor je plezier doe je dat wel om de grote menigte dronken Engelse meisjes te vergeten. Een biertje maakt op bepaalde momenten veel goed ;).
Vanaf Pakse ben ik kort in Savannaket even naar de sauna geweest omdat het niet zo'n leuke plaats is. We hebben daar de nachtbus naar Vientiane gepakt. Een heerlijk brakke bus, wat rijstzakken en scooters op het dak en gaan! Vientiane is de hoofdstad van Laos en er wonen maar 300.000 mensen (6mlj in totaal in Laos), het is dus niet zo'n hele grote stad. Geen vervelende stad maar ook niet bijzonder genoeg om lang te blijven. Omdat het daar ook veel regende (verrassing!) hebben we het rustig aan gedaan. Fietsje huren, fruitsapjes drinken en boeken lezen waren daar de meest inspannende bezigheden.
Na Vientiane wilden we graag met de bus naar Vang Vieng om dan toch eindelijk het tuben te zien. We hoorden al wat geruchten in Vientiane dat de bus niet zou gaan, maar koppig als we zijn hebben we het toch geprobeerd. Wat een 4 uur durende busrit zou moeten zijn werd een kleine 12 uur. Na 3 uur rijden kwamen we bij een groot meer terecht wat de weg bleek te zijn! Werkelijkwaar alles was overstroomd! Het was wel hilarisch om te zien. Alle bussen en vrachtwagens stonden de hele nacht te kijken en mensen maakten veel grapjes. Wij waren de enige buitenlanders. Veel mensen vroegen waar we heen wilden en wanneer we Vang Vieng zeiden begonnen ze spontaan te kijken. Bedoelden ze dat de plaats om de hoek na de plas is? Of is het hele dorp overstroomd? We hadden geen idee, maar veel vertrouwen gaf het ons niet.
Na Vang Vieng hadden we nog zo'n heerlijke busrit naar Luang Prabang. Af en toe lag er een hoopje zand of stuk berg op de weg. Als je die tegenkwam dan moest je een half uurtje wachten totdat de traktoren het zand hadden weggeschept en kon je weer verder rijden. Ik denk dat in dit land de beroepsbevolking in het regenseizoen 250% meer werk te doen heeft, iets wat de Laotianen niet altijd even goed kunnen.
Luang Prabang is een heel sfeervol stadje, niet alleen qua gebouwen maar de mensen en reizigers zijn er ook erg vriendelijk. In LP hebben we ook fietsen gehuurd (Toni, Jarno en ik) en hebben we de boel een beetje verkend. Wat tempels bezocht, het koninklijke paleis en een klein bergje beklommen om over de stad heen te kijken. Op de berg zagen we nog snel een gifgroene slang die ons niet zo graag mocht, teleurgesteld liepen we weer naar beneden. In lp hadden ze ook een erg leuke bar waar iedereen naartoe ging, helaas hadden ze een verplichte sluitingstijd van 23.30. Ik denk dat dat is om het zien van de monniken in de ochtend te promoten maar hoe graag we ze ook wilden zien, het is ons niet gelukt. Een keer omdat Toni de wekker was vergeten te zetten en de andere keer werd ik wakker en zag die mannen naast me nog diep in slaap en dat leek mij op dat moment ook het beste leek om mee door te gaan. Helaas, weer geen monniken gezien.
De volgende bestemming was Nonh Khiaw in het noordoosten. Waar het in het midden nog veel regende en niet bijzonder warm was, was het daar kurkdroog en heet! We hadden een mooi hutje aan het water gevonden met een balkon waar je heerlijk kon relaxen en van het mooie uitzicht kon genieten. Mooi was het zeker, de rivier was echt knalrood/bruin kleurig, grijs groene rotsen langs de kant en een blauwe lucht. Wat wil je nog meer? We hadden daar wat leuke andere reizigers ontmoet waarmee we wel een trek wilden gaan doen. Er kwam in de avond een gids langs, maar dat was een beetje een onbetrouwbare man dus hadden we besloten om op eigen houtje te gaan. Dit bleek echt de beste beslissing sinds tijden te zijn, want wat we tijdens die trek gezien en gedaan hebben.. Ha!
In de ochtend zijn we met de lokale boot naar het volgende dorp, Mong Noi, gegaan om vanuit daar zelf verder te lopen naar een wat kleiner dorpje. De tocht erheen was al echt schitterend. Eerst liepen wat langs een klein koud meertje en een grot om vervolgens letterlijk door de rijstvelden naar het dorpje te klauteren. Eenmaal aangekomen moesten we even de bloedzuigers tussen onze tenen vandaan plukken, maar als dat het ergste is dan hoor je mij niet klagen ;). Het dorpje Ban Na heeft maar 300 inwoners en ligt behoorlijk afgelegen. We konden daar blijven slapen in hutjes die een belachelijke 10.000 kip (1 euro) per nacht kosten. Backpacker als je maar zijn kan wilden we deze kamers ook nog eens delen.. De familie had geen koelkast dus die middag konden we geen vlees krijgen want dat kunnen ze natuurlijk niet bewaren. Wel hadden ze warme laolao en cola wat zijn werk goed genoeg deed.
De mensen waren zo blij dat we daar bleven slapen dat ze in de avond een kip voor ons hadden geregeld! Aan Toni de eer om de kip met een stok dood te slaan (klinkt erg aardig, ik weet het). Ik was even in de keuken blijven staan om te kijken hoe ze zoiets nu klaarmaken, ik vond het reuze interessant om te zien. Zeker omdat je in Nederland alleen de met water volgespoten filetjes kunt kopen. De 'mama' van de familie had voor ons een soep klaargemaakt met de beste stukken van de kip. Snaveltjes en botten zijn hier erg geliefd. Na het eten hadden we eigenlijk nog wel zin in wat fruit maar ze hadden geen ananas weer. Prima, dan nog maar een beetje kletsen. Na een half uurtje hoorden we wat bosjes rammelen en jahoor, daar kwam Kin (een van de zonen) uit de bosjes gelopen met twee grote, verse ananassen! Geweldig! Beter kun je het niet krijgen toch?
We zaten 's avonds nog een beetje met ze te kletsen en wat bleek? Kin ging vaak vissen en zagen en zag het wel zitten als wij een dagje mee zouden gaan. Daar hoefden we allemaal niet zo lang over na te denken, natuurlijk wilden we mee! Na zijn werk in de ochtend konden we wel gaan. Zijn werk bestaat uit om 5 uur naar het grotere dorp gaan om nieuw drinken in zijn rieten mand op zijn rug in een klein uurtje weer mee terug te nemen. Een wandeling waar wij ongeveer 2 a 2,5 uur over doen doet hij zonder problemen in een uurtje.. bizar! Een echte jungle-man aan zijn voeten te zien, hij draagt namelijk nooit schoenen.
Die avond hadden ze in het dorp nog een slang gevangen, een supermooie slang van 2 meter met grijs en paars. Na wat navraag bleek het een cobra te zijn!
Nog een moment waaruit bleek hoe lief die mensen wel niet zijn was het feit dat het licht het niet zo goed deed en Kin wel even bij de rivier wilde gaan kijken. Bij de rivier? Wij vertelden hem weer te gaan zitten en dat het licht echt geen probleem was. Ik vond het al bijzonder dat er uberhaupt een peertje aan het plafond hing.
De volgende dag zijn we dus met Kin meegegaan en konden we zijn geweer zien. Een fantastisch, oud geweer wat je zelf nog helemaal moet laden. Na een stevige wandelen mochten wij er ook even mee schieten dus Ingrid Terroristje kon haar geluk niet op ;). We hadden niets gevangen maar wel met het vissen in de middag. Heerlijk even door de rivier banjeren, beetje zwemmen en ondertussen een net uitgooien in de hoop dat er vissen in komen. Toen zagen we ook wat Kin bedoelde met 'even bij de rivier kijken'. Ze hebben allemaal dammen gemaakt waardoor er kleine stroomversnelling ontstaan waar de proppelers voor de energie in hangen. Echt een geniale oplossing. Het verbaasd me nog steeds hoe goed de mensen hier met hun middelen omgaan.
Die avond gingen we na wat relaxen met de familie samen eten. Een heerlijk maal werd naar buiten gebracht en met zijn allen zaten we rond een soort rieten tafel op de grond van het eten te genieten. Lekker vlees (geen idee wat), sticky rice, onze gevangen vis en wat groenten waar je je rijst in kon dopen. Het vlees was wel bijzonder maar we hadden dus geen idee wat het was. Die avond was het voor het eerst sinds tijden erg helder en kon je de sterren goed zien, weer een van de beter avonden van deze reis! Ongelofelijk hoe goed sommige dagen kunnen zijn. Heerlijk ontspannen, doen waar je zelf zin in hebt want werkelijk alles is mogelijk, goed gezelschap en flauwe grapjes :).
Op dag drie keken we nog eens goed naar het rijstveld waar we naast sliepen en waren tot de conclusie gekomen dat deze toch echt wel veel groener was dan eerst. Iedere ochtend plantten verschillende mensen uit het dorp nieuwe rijst en na drie dagen was bijna het hele veld groen geworden. De laatste dag wilden we eigenlijk gaan jagen in de jungle en dan daar overnachten in een zelfgebouwde hut, helaas begon het te regenen en ging het dus niet door. Vlak voordat we weggingen hebben we nog wel even aan de jaagman gevraagd wat voor vlees we nu precies op hadden die avond daarvoor. Na wat Lao gepraat was de conclusie: rat. Jummie..
Eenmaal terug in Mong Noi hebben we weer zo'n goede avond gehad! Er waren daar aardig wat backpacker en met wat LaoLao zaten we allemaal rond dezelfde grote tafel te genieten van het gitaarspel van een Amerikaan die ter plekke liedjes bedacht en zong. Het was echt weer genieten.
Na Mong noi wilde ik graag naar Luang Namtha om daar nog wat te kayaken of nog een trek te doen. De bus ging over de heerlijk hobbelige weg naar Udomxai waar we zijn gestopt om te slapen. In Luang Namtha bleek niet zoveel gaande te zijn vanwege het laagseizoen. De eerste dag zijn we met een motor naar een waterval geweest en nog een klein rondje gereden. Motorrijden is echt zo ontspannend! De tweede dag hebben we niet meer gedaan dan zitten, boekje lezen, rondje lopen, zitten en nog maar eens wat in je boekje lezen. Ik vraag me nu eigenlijk af hoe het komt dat ik nu pas tijd heb om mijn blog te schrijven? Als ik dit zo zit te typen lijkt het toch niet bijster inspannend ;). In Luang Namtha hebben we ook nog een armbandje gekocht van een, dachten we, onschuldig lief vrouwtje. Na de armbanden deed ze een stukje van haar rok omhoog en vroeg ze of we interesse hadden in haar assortiment wiet.. Tja. Dat is voor ons geen vraag maar een weet natuurlijk.
Hier hebben we op de derde dag een kayak tocht gemaakt. Het kayakken zelf was erg leuk, beetje zwemmen en elkaar pesten door ze 'per ongeluk' nat te maken :D. De gids was leuk en sprak goed Engels. Hij kon ons vanalles vertellen over de omgeving, de rubberbomen en plaatselijke fabriekjes. In de ochtend had hij ons gevraagd om naar een schooltje te komen in de avond om te helpen met een Engelse les. Dat wilden we natuurlijk wel en bleek ook echt heel leuk te zijn! We hadden een klasje met leerlingen van 14-18 jaar oud gekregen en ze keken ons vol verbijstering aan toen we binnen kwamen lopen. Twee blonde reuzen :). We moesten een dialoog voordoen (stuk of 4 keer) en de leerlingen helpen met hun uitspraak. Het was echt leuk om te doen en wie weet iets om in gedachten te houden.
Omdat Laos zo goed beviel vonden we (vooral Jarno) het eigenlijk wel jammer dat we geen souvenirs hadden gekocht. Gek als ik ben, ben ik met hem mee terug gegaan naar Luang Prabang met een busrit van een kleine 10 uur over dezelfde hobbelige weg als eerst. Het is geen vervelende plek om te zijn en het souvernir shoppen is gelukt. Op naar Thailand!
Na een iets te kleine VIP bus waarin normaal zitten niet mogelijk was kwamen we 20 uur later aan in Chiang Rai. Ik wist dat Joanne ook in Thailand zou zijn en ik dacht, wie weet is ze wel in de buurt! Na wat heen en weer sms-en bleek inderdaad dat ze diezelfde avond oom naar Chiang Rai zou gaan, perfect! 's Avonds dus gezellig met elkaar biertjes gedronken en gekletst alsof ik haar vorige week nog heb gezien in plaats van bijna 3 maanden geleden.
De volgende dag zijn we met wat motoren naar twee bijzondere tempels in de buurt gereden. Het was voor Joanne en Onno hun eerste keer en het beviel ze geloof ik zo goed dat ze de volgende dag weer motors hebben gehuurd.
De eerste tempel was een witte, ietwat gekke tempel. Toen we onze motors parkeerden zagen we al doodshoofden op de paaltjes wat we een beetje misplaatst vonden naast een tempel maar niets bleek minder waar. De hele tempel was bezaaid met de meeste vreemde afbeeldingen. De tempel wordt nog wel gebruikt maar ik zou zelf niet zo serieus kunnen mediteren met schilderingen van Michael Jackson en Kungfu Panda op de muur.
Na de witte was het zwarte huis aan de buurt. Ik had geen idee dat dit bestond maar het bleek echt een heel indrukwekkend project te zijn! Het was een grote zwarte tempel met allerlei kleinere bijgebouwen. Deze tempel is ontworpen door een Thaise kunstenaar en overal liggen bijzarre dier-gerelateerde objecten. Het is een beetje lastig om te omschrijven maar het was heel gaaf om daar te zijn.
Omdat het een speciaal boeddha weekend was waren er in de tempels in Chiang Rai allerlei ceremonies bezig waar we ook een glimp van op hebben kunnen vangen. Ik ben met Jarno nog een rondje op de brommer gaan rijden want we wilden er nog even van genieten voordat we hem de volgende ochtend moesten inleveren. We kwamen rond 9 uur aan bij een soort klokkentoren en dachten al, wat staan hier gek veel mensen? Net toen we een foto wilden nemen veranderde ineens de kleur van de toren en klonk er allemaal muziek! We moesten er wel om lachen. Iedereen stond daar maar te wachten en wij kwamen echt op precies het goede moment aangelopen. Weer een goede afsluiting van een prima dag.
Na het inleveren van de scooters de volgende dag zijn we op het busstation een kaartje gaan kopen voor de bus naar Chiang Mai. Ik zou in Chiang Mai blijven om vanuit daar naar Bangkok te gaan. Eenmaal aangekomen in Chiang Mai ging Jarno verder naar het noorden. Tijd voor afscheid dus. Als je een maand met elkaar reist wen je eigenlijk best wel aan je gezelschap. Meer dan dat ik in eerste instantie in de gaten had. Ik was wel even verdrietig toen ik dag had gezegd maar als plannen niet hetzelfde zijn kan het natuurlijk niet anders. Eenmaal in mijn hostel zat ik net moed te verzamelen om wat te gaan doen tot ik Pepe weer zag! Pepe, een Italiaan, loopt altijd overal rondjes en in Vang Vieng en Luang Prabang ben ik hem vaak genoeg tegen gekomen. Hij ging een half uur later naar Bangkok maar we hadden gelijk afgesproken om elkaar daar te ontmoeten en wat te gaan doen.
De tweede dag in Chiang Mai ben ik met een leuke groep die ik die avond daarvoor had ontmoet naar een kookcursus gegaan. Deze cursus was zo uitgebreid (7 dishes) dat ik lang niet alles op kon! Het was allemaal wel echt verrukkelijk! Ik heb een boekje meegekregen dus ik zal het thuis proberen te reproduceren. Op zich ideaal om zoveel te eten want nu had ik voor het eerst sinds tijden geen honger onderweg. De trein naar Bangkok was echt prima, heerlijk geslapen!
Nu ben ik dus in Bangkok en heb alweer wat gekke mensen ontmoet. Gisteren ben ik met de Engelsman met wie ik mijn kamer deel, Pepe en een aparte man uit India naar een ping-pong show geweest. Ik wil er niet verder over vertellen want ik ben nog steeds in shock. Ik kan je aanraden daar vooral niet heen te gaan! Verder is het hier wel gezellig en kan ik met de Engelsman goed flauwe grapjes maken over de dikke mensen hier die wellicht een trolley voor hun buik nodig hebben. Sommige zijn echt indrukwekkend!Ik ben hier ook vrienden geworden met een taxi-chauffeur wat wel goed uitkomt. Steeds als ik ergens heen wil 'reserveer' ik heb en staat ie braaf te wachten. Zo stond ie vanochtend breed glimlachend op de stoep. Dat maakt opstaan om 6.30 voor Jan met de dikke ... nog een beetje goed.
Zo.. een kortom lijkt me hier niet zo op zijn plaats en ik ben vast veel dingen vergeten maar zo zien jullie waar ik zoal mee bezig ben. Teveel leuke dingen om op te noemen!
Ik hoop in Myanmar wat vaker op internet te kunnen (en het vooral ook daadwerkelijk te doen). Ik hoor mezelf nog zeggen, vanavond ga ik mijn blog updaten.. mislukt. Vanavond ga ik echt, mislukt.. Iedere dag hetzelfde liedje, maar nu staat er eindelijk weer een verhaal! Misschien maar beter om het in etappes te lezen ;).
Tot snel!
Ingrid
O, hoe moet ik dit nu goed maken? Een hele geweldige maand gehad en niets geschreven! Ik heb zoveel beleefd dat het bijna niet mogelijk is het met woorden te omschrijven..
Ik ben nu eventjes in Thailand om de resterende dagen tot mijn vlucht (als ik ooit weg kan) naar Myanmar door te brengen. Na het 'remote Laos' is Thailand wel even wennen, of eerlijk gezegd, even schrikken. Waar je in Laos niet zoveel toeristen ziet, weinig asfalt, veel waterbuffels en weinig koelkasten heb je hier genoeg mensen die Engels spreken (oke), veel toeristen (minder), goede wegen (fijn) en een MacDonalds (vreselijk). Ze verkopen hier ook echt al-les! Zelfs grinders (niet bekend onder ouders) die we hebben gemist in Laos ;). Klinkt misschien gek, maar ik had echt even moeite met acclimatiseren.
Nu ik alweer een paar dagen in Bangkok ben is het wel weer prima. Veel gedoe met het regelen van een visum en heb mijn vlucht nogmaals moeten verzetten daardoor, maar na een paar euro's lichter hoop ik vrijdag dan toch echt naar het bijzondere Myanmar te gaan.
 |
| Tempeldeur Luang Prabang |
 |
| Tempel Luang Prabang |
 |
| Tempel Luang Prabang met allemaal mozaik |
Na de 4000 eilanden ben ik eerst naar het kleine dorpje Champasak gegaan om wat rond te fietsen met Toni en Sebastian. Na een dag zijn we naar Pakse gegaan waar we Max, Jarno en Catharina weer tegenkwamen. Na wat gepraat waren we tot de conclusie gekomen dat het beste wat je daar kon doen een motortrip was. Zo gezegd, zo gedaan! De volgende dag vroeg op om de motoren te regelen en na wat onderhandelen hadden we 3 prima Honda's te pakken. Op de vlakke geasfalteerde wegen deden ze het prima, op de onverharde wegen ging het ook nog goed, maar berg op.. Tja. Misschien zijn ze niet aan onze westerse gewichten gewend. De trip was echt ontzettend mooi, heb met iedereen goed kunnen lachen en hebben het ondanks 4 lekke banden overleefd. Hier en daar kwam er een kudde buffels op de weg lopen of schoot er ineens een big uit de bosjes maar dat maakte het alleen maar mooi. De foto's zijn hier te zien: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2223208616998.2131079.1151191436&l=fd1d308922
Na de trip vanuit Pakse - Tat Lo - Attapeu - Paksong - Pakse (voor de Google maps liefhebber) ben ik naar Savvanaket - Vientiane - Vang Vieng - Luang Prabang - Nonh Khiaw - Mong Noi - Ban Na - Udomxai - Luang NamTha - Luang Prabang - Chiang Rai - Chiang Mai en naar Bangkok gegaan. Een lange lijst als je zo kijkt, maar dat gaat sneller dan je denkt.
Sinds de motorbike trip ben ik samen met Jarno verder gaan reizen en zijn we Toni regelmatig tegen gekomen wat echt gezellig was. Ook in Vang Vieng hadden we een leuke groep mensen waarmee we goed konden lachen en vooral veel bier mee konden drinken. Dat is namelijk wat je doet in Vang Vieng, zeker met de vele regen die daar viel. Als je niet wil drinken voor je plezier doe je dat wel om de grote menigte dronken Engelse meisjes te vergeten. Een biertje maakt op bepaalde momenten veel goed ;).
Vanaf Pakse ben ik kort in Savannaket even naar de sauna geweest omdat het niet zo'n leuke plaats is. We hebben daar de nachtbus naar Vientiane gepakt. Een heerlijk brakke bus, wat rijstzakken en scooters op het dak en gaan! Vientiane is de hoofdstad van Laos en er wonen maar 300.000 mensen (6mlj in totaal in Laos), het is dus niet zo'n hele grote stad. Geen vervelende stad maar ook niet bijzonder genoeg om lang te blijven. Omdat het daar ook veel regende (verrassing!) hebben we het rustig aan gedaan. Fietsje huren, fruitsapjes drinken en boeken lezen waren daar de meest inspannende bezigheden.
Na Vientiane wilden we graag met de bus naar Vang Vieng om dan toch eindelijk het tuben te zien. We hoorden al wat geruchten in Vientiane dat de bus niet zou gaan, maar koppig als we zijn hebben we het toch geprobeerd. Wat een 4 uur durende busrit zou moeten zijn werd een kleine 12 uur. Na 3 uur rijden kwamen we bij een groot meer terecht wat de weg bleek te zijn! Werkelijkwaar alles was overstroomd! Het was wel hilarisch om te zien. Alle bussen en vrachtwagens stonden de hele nacht te kijken en mensen maakten veel grapjes. Wij waren de enige buitenlanders. Veel mensen vroegen waar we heen wilden en wanneer we Vang Vieng zeiden begonnen ze spontaan te kijken. Bedoelden ze dat de plaats om de hoek na de plas is? Of is het hele dorp overstroomd? We hadden geen idee, maar veel vertrouwen gaf het ons niet.
Na Vang Vieng hadden we nog zo'n heerlijke busrit naar Luang Prabang. Af en toe lag er een hoopje zand of stuk berg op de weg. Als je die tegenkwam dan moest je een half uurtje wachten totdat de traktoren het zand hadden weggeschept en kon je weer verder rijden. Ik denk dat in dit land de beroepsbevolking in het regenseizoen 250% meer werk te doen heeft, iets wat de Laotianen niet altijd even goed kunnen.
Luang Prabang is een heel sfeervol stadje, niet alleen qua gebouwen maar de mensen en reizigers zijn er ook erg vriendelijk. In LP hebben we ook fietsen gehuurd (Toni, Jarno en ik) en hebben we de boel een beetje verkend. Wat tempels bezocht, het koninklijke paleis en een klein bergje beklommen om over de stad heen te kijken. Op de berg zagen we nog snel een gifgroene slang die ons niet zo graag mocht, teleurgesteld liepen we weer naar beneden. In lp hadden ze ook een erg leuke bar waar iedereen naartoe ging, helaas hadden ze een verplichte sluitingstijd van 23.30. Ik denk dat dat is om het zien van de monniken in de ochtend te promoten maar hoe graag we ze ook wilden zien, het is ons niet gelukt. Een keer omdat Toni de wekker was vergeten te zetten en de andere keer werd ik wakker en zag die mannen naast me nog diep in slaap en dat leek mij op dat moment ook het beste leek om mee door te gaan. Helaas, weer geen monniken gezien.
De volgende bestemming was Nonh Khiaw in het noordoosten. Waar het in het midden nog veel regende en niet bijzonder warm was, was het daar kurkdroog en heet! We hadden een mooi hutje aan het water gevonden met een balkon waar je heerlijk kon relaxen en van het mooie uitzicht kon genieten. Mooi was het zeker, de rivier was echt knalrood/bruin kleurig, grijs groene rotsen langs de kant en een blauwe lucht. Wat wil je nog meer? We hadden daar wat leuke andere reizigers ontmoet waarmee we wel een trek wilden gaan doen. Er kwam in de avond een gids langs, maar dat was een beetje een onbetrouwbare man dus hadden we besloten om op eigen houtje te gaan. Dit bleek echt de beste beslissing sinds tijden te zijn, want wat we tijdens die trek gezien en gedaan hebben.. Ha!
In de ochtend zijn we met de lokale boot naar het volgende dorp, Mong Noi, gegaan om vanuit daar zelf verder te lopen naar een wat kleiner dorpje. De tocht erheen was al echt schitterend. Eerst liepen wat langs een klein koud meertje en een grot om vervolgens letterlijk door de rijstvelden naar het dorpje te klauteren. Eenmaal aangekomen moesten we even de bloedzuigers tussen onze tenen vandaan plukken, maar als dat het ergste is dan hoor je mij niet klagen ;). Het dorpje Ban Na heeft maar 300 inwoners en ligt behoorlijk afgelegen. We konden daar blijven slapen in hutjes die een belachelijke 10.000 kip (1 euro) per nacht kosten. Backpacker als je maar zijn kan wilden we deze kamers ook nog eens delen.. De familie had geen koelkast dus die middag konden we geen vlees krijgen want dat kunnen ze natuurlijk niet bewaren. Wel hadden ze warme laolao en cola wat zijn werk goed genoeg deed.
De mensen waren zo blij dat we daar bleven slapen dat ze in de avond een kip voor ons hadden geregeld! Aan Toni de eer om de kip met een stok dood te slaan (klinkt erg aardig, ik weet het). Ik was even in de keuken blijven staan om te kijken hoe ze zoiets nu klaarmaken, ik vond het reuze interessant om te zien. Zeker omdat je in Nederland alleen de met water volgespoten filetjes kunt kopen. De 'mama' van de familie had voor ons een soep klaargemaakt met de beste stukken van de kip. Snaveltjes en botten zijn hier erg geliefd. Na het eten hadden we eigenlijk nog wel zin in wat fruit maar ze hadden geen ananas weer. Prima, dan nog maar een beetje kletsen. Na een half uurtje hoorden we wat bosjes rammelen en jahoor, daar kwam Kin (een van de zonen) uit de bosjes gelopen met twee grote, verse ananassen! Geweldig! Beter kun je het niet krijgen toch?
We zaten 's avonds nog een beetje met ze te kletsen en wat bleek? Kin ging vaak vissen en zagen en zag het wel zitten als wij een dagje mee zouden gaan. Daar hoefden we allemaal niet zo lang over na te denken, natuurlijk wilden we mee! Na zijn werk in de ochtend konden we wel gaan. Zijn werk bestaat uit om 5 uur naar het grotere dorp gaan om nieuw drinken in zijn rieten mand op zijn rug in een klein uurtje weer mee terug te nemen. Een wandeling waar wij ongeveer 2 a 2,5 uur over doen doet hij zonder problemen in een uurtje.. bizar! Een echte jungle-man aan zijn voeten te zien, hij draagt namelijk nooit schoenen.
Die avond hadden ze in het dorp nog een slang gevangen, een supermooie slang van 2 meter met grijs en paars. Na wat navraag bleek het een cobra te zijn!
Nog een moment waaruit bleek hoe lief die mensen wel niet zijn was het feit dat het licht het niet zo goed deed en Kin wel even bij de rivier wilde gaan kijken. Bij de rivier? Wij vertelden hem weer te gaan zitten en dat het licht echt geen probleem was. Ik vond het al bijzonder dat er uberhaupt een peertje aan het plafond hing.
De volgende dag zijn we dus met Kin meegegaan en konden we zijn geweer zien. Een fantastisch, oud geweer wat je zelf nog helemaal moet laden. Na een stevige wandelen mochten wij er ook even mee schieten dus Ingrid Terroristje kon haar geluk niet op ;). We hadden niets gevangen maar wel met het vissen in de middag. Heerlijk even door de rivier banjeren, beetje zwemmen en ondertussen een net uitgooien in de hoop dat er vissen in komen. Toen zagen we ook wat Kin bedoelde met 'even bij de rivier kijken'. Ze hebben allemaal dammen gemaakt waardoor er kleine stroomversnelling ontstaan waar de proppelers voor de energie in hangen. Echt een geniale oplossing. Het verbaasd me nog steeds hoe goed de mensen hier met hun middelen omgaan.
Die avond gingen we na wat relaxen met de familie samen eten. Een heerlijk maal werd naar buiten gebracht en met zijn allen zaten we rond een soort rieten tafel op de grond van het eten te genieten. Lekker vlees (geen idee wat), sticky rice, onze gevangen vis en wat groenten waar je je rijst in kon dopen. Het vlees was wel bijzonder maar we hadden dus geen idee wat het was. Die avond was het voor het eerst sinds tijden erg helder en kon je de sterren goed zien, weer een van de beter avonden van deze reis! Ongelofelijk hoe goed sommige dagen kunnen zijn. Heerlijk ontspannen, doen waar je zelf zin in hebt want werkelijk alles is mogelijk, goed gezelschap en flauwe grapjes :).
Op dag drie keken we nog eens goed naar het rijstveld waar we naast sliepen en waren tot de conclusie gekomen dat deze toch echt wel veel groener was dan eerst. Iedere ochtend plantten verschillende mensen uit het dorp nieuwe rijst en na drie dagen was bijna het hele veld groen geworden. De laatste dag wilden we eigenlijk gaan jagen in de jungle en dan daar overnachten in een zelfgebouwde hut, helaas begon het te regenen en ging het dus niet door. Vlak voordat we weggingen hebben we nog wel even aan de jaagman gevraagd wat voor vlees we nu precies op hadden die avond daarvoor. Na wat Lao gepraat was de conclusie: rat. Jummie..
Eenmaal terug in Mong Noi hebben we weer zo'n goede avond gehad! Er waren daar aardig wat backpacker en met wat LaoLao zaten we allemaal rond dezelfde grote tafel te genieten van het gitaarspel van een Amerikaan die ter plekke liedjes bedacht en zong. Het was echt weer genieten.
Na Mong noi wilde ik graag naar Luang Namtha om daar nog wat te kayaken of nog een trek te doen. De bus ging over de heerlijk hobbelige weg naar Udomxai waar we zijn gestopt om te slapen. In Luang Namtha bleek niet zoveel gaande te zijn vanwege het laagseizoen. De eerste dag zijn we met een motor naar een waterval geweest en nog een klein rondje gereden. Motorrijden is echt zo ontspannend! De tweede dag hebben we niet meer gedaan dan zitten, boekje lezen, rondje lopen, zitten en nog maar eens wat in je boekje lezen. Ik vraag me nu eigenlijk af hoe het komt dat ik nu pas tijd heb om mijn blog te schrijven? Als ik dit zo zit te typen lijkt het toch niet bijster inspannend ;). In Luang Namtha hebben we ook nog een armbandje gekocht van een, dachten we, onschuldig lief vrouwtje. Na de armbanden deed ze een stukje van haar rok omhoog en vroeg ze of we interesse hadden in haar assortiment wiet.. Tja. Dat is voor ons geen vraag maar een weet natuurlijk.
Hier hebben we op de derde dag een kayak tocht gemaakt. Het kayakken zelf was erg leuk, beetje zwemmen en elkaar pesten door ze 'per ongeluk' nat te maken :D. De gids was leuk en sprak goed Engels. Hij kon ons vanalles vertellen over de omgeving, de rubberbomen en plaatselijke fabriekjes. In de ochtend had hij ons gevraagd om naar een schooltje te komen in de avond om te helpen met een Engelse les. Dat wilden we natuurlijk wel en bleek ook echt heel leuk te zijn! We hadden een klasje met leerlingen van 14-18 jaar oud gekregen en ze keken ons vol verbijstering aan toen we binnen kwamen lopen. Twee blonde reuzen :). We moesten een dialoog voordoen (stuk of 4 keer) en de leerlingen helpen met hun uitspraak. Het was echt leuk om te doen en wie weet iets om in gedachten te houden.
Omdat Laos zo goed beviel vonden we (vooral Jarno) het eigenlijk wel jammer dat we geen souvenirs hadden gekocht. Gek als ik ben, ben ik met hem mee terug gegaan naar Luang Prabang met een busrit van een kleine 10 uur over dezelfde hobbelige weg als eerst. Het is geen vervelende plek om te zijn en het souvernir shoppen is gelukt. Op naar Thailand!
Na een iets te kleine VIP bus waarin normaal zitten niet mogelijk was kwamen we 20 uur later aan in Chiang Rai. Ik wist dat Joanne ook in Thailand zou zijn en ik dacht, wie weet is ze wel in de buurt! Na wat heen en weer sms-en bleek inderdaad dat ze diezelfde avond oom naar Chiang Rai zou gaan, perfect! 's Avonds dus gezellig met elkaar biertjes gedronken en gekletst alsof ik haar vorige week nog heb gezien in plaats van bijna 3 maanden geleden.
De volgende dag zijn we met wat motoren naar twee bijzondere tempels in de buurt gereden. Het was voor Joanne en Onno hun eerste keer en het beviel ze geloof ik zo goed dat ze de volgende dag weer motors hebben gehuurd.
De eerste tempel was een witte, ietwat gekke tempel. Toen we onze motors parkeerden zagen we al doodshoofden op de paaltjes wat we een beetje misplaatst vonden naast een tempel maar niets bleek minder waar. De hele tempel was bezaaid met de meeste vreemde afbeeldingen. De tempel wordt nog wel gebruikt maar ik zou zelf niet zo serieus kunnen mediteren met schilderingen van Michael Jackson en Kungfu Panda op de muur.
Na de witte was het zwarte huis aan de buurt. Ik had geen idee dat dit bestond maar het bleek echt een heel indrukwekkend project te zijn! Het was een grote zwarte tempel met allerlei kleinere bijgebouwen. Deze tempel is ontworpen door een Thaise kunstenaar en overal liggen bijzarre dier-gerelateerde objecten. Het is een beetje lastig om te omschrijven maar het was heel gaaf om daar te zijn.
Omdat het een speciaal boeddha weekend was waren er in de tempels in Chiang Rai allerlei ceremonies bezig waar we ook een glimp van op hebben kunnen vangen. Ik ben met Jarno nog een rondje op de brommer gaan rijden want we wilden er nog even van genieten voordat we hem de volgende ochtend moesten inleveren. We kwamen rond 9 uur aan bij een soort klokkentoren en dachten al, wat staan hier gek veel mensen? Net toen we een foto wilden nemen veranderde ineens de kleur van de toren en klonk er allemaal muziek! We moesten er wel om lachen. Iedereen stond daar maar te wachten en wij kwamen echt op precies het goede moment aangelopen. Weer een goede afsluiting van een prima dag.
Na het inleveren van de scooters de volgende dag zijn we op het busstation een kaartje gaan kopen voor de bus naar Chiang Mai. Ik zou in Chiang Mai blijven om vanuit daar naar Bangkok te gaan. Eenmaal aangekomen in Chiang Mai ging Jarno verder naar het noorden. Tijd voor afscheid dus. Als je een maand met elkaar reist wen je eigenlijk best wel aan je gezelschap. Meer dan dat ik in eerste instantie in de gaten had. Ik was wel even verdrietig toen ik dag had gezegd maar als plannen niet hetzelfde zijn kan het natuurlijk niet anders. Eenmaal in mijn hostel zat ik net moed te verzamelen om wat te gaan doen tot ik Pepe weer zag! Pepe, een Italiaan, loopt altijd overal rondjes en in Vang Vieng en Luang Prabang ben ik hem vaak genoeg tegen gekomen. Hij ging een half uur later naar Bangkok maar we hadden gelijk afgesproken om elkaar daar te ontmoeten en wat te gaan doen.
De tweede dag in Chiang Mai ben ik met een leuke groep die ik die avond daarvoor had ontmoet naar een kookcursus gegaan. Deze cursus was zo uitgebreid (7 dishes) dat ik lang niet alles op kon! Het was allemaal wel echt verrukkelijk! Ik heb een boekje meegekregen dus ik zal het thuis proberen te reproduceren. Op zich ideaal om zoveel te eten want nu had ik voor het eerst sinds tijden geen honger onderweg. De trein naar Bangkok was echt prima, heerlijk geslapen!
 |
| Sjalotjes |
Nu ben ik dus in Bangkok en heb alweer wat gekke mensen ontmoet. Gisteren ben ik met de Engelsman met wie ik mijn kamer deel, Pepe en een aparte man uit India naar een ping-pong show geweest. Ik wil er niet verder over vertellen want ik ben nog steeds in shock. Ik kan je aanraden daar vooral niet heen te gaan! Verder is het hier wel gezellig en kan ik met de Engelsman goed flauwe grapjes maken over de dikke mensen hier die wellicht een trolley voor hun buik nodig hebben. Sommige zijn echt indrukwekkend!Ik ben hier ook vrienden geworden met een taxi-chauffeur wat wel goed uitkomt. Steeds als ik ergens heen wil 'reserveer' ik heb en staat ie braaf te wachten. Zo stond ie vanochtend breed glimlachend op de stoep. Dat maakt opstaan om 6.30 voor Jan met de dikke ... nog een beetje goed.
Zo.. een kortom lijkt me hier niet zo op zijn plaats en ik ben vast veel dingen vergeten maar zo zien jullie waar ik zoal mee bezig ben. Teveel leuke dingen om op te noemen!
Ik hoop in Myanmar wat vaker op internet te kunnen (en het vooral ook daadwerkelijk te doen). Ik hoor mezelf nog zeggen, vanavond ga ik mijn blog updaten.. mislukt. Vanavond ga ik echt, mislukt.. Iedere dag hetzelfde liedje, maar nu staat er eindelijk weer een verhaal! Misschien maar beter om het in etappes te lezen ;).
Tot snel!
Ingrid
Abonneren op:
Posts (Atom)